Türkiye'de Hak Temelli Sivil Toplum Örgütleri - STGM - Sivil Toplum ...

74
sektör, halk ve devlet arasında paylaşımı, topluluk müktesebatına tam uyum için gerekli
hukuksal ve idari düzenlemelerin yapılması, şeffaflık, bilgi ve katılım ilkelerinin
ön plana çıkarılması istenmektedir. Bu bağlamda, çevre alanında çalışan sivil toplum
kuruluşlarının kapasitelerinin artırılması ve kamuyla işbirliğinin geliştirilmesi önem
kazanır.
2001-2010 yıllarını kapsayan Altıncı Çevre Eylem Programı hazırlanırken AB’nin genişleyeceğinin
hesaba katılması gerektiği üzerinde durulmuştur. Topluluk fon programları
tarafından finanse edilen aday ülkelerin temel görevinin topluluğun çevre yasalarının uygulaması
olacağı ifade edilmiştir.
(Talu 2006: 69)
2001-2010 yıllarını kapsayan dönemde AB’nin üye ülkeler için belirlediği dört öncelikli
çevre konusu, iklim değişikliği, doğa ve biyolojik çeşitlilik, çevre ve sağlık, doğal
kaynakların sürdürülebilir kullanımı ve atık yönetimidir.
1.3. Türkiye’de Çevre Politikaları, AB’ye Uyum Süreci Ve Yasal Sorunlar
Türkiye’de 1950’ler, “Çevre çamaşır mı ki kirlensin?” denilen yıllardır. Türkiye’nin
mevcut çevre politikaları, 1972 Stockholm Konferansı sonrasındaki uluslararası gelişmelere
paralel olarak gelişmiştir. Çevre başlığı 1973-77 döneminden itibaren beş
yıllık kalkınma planlarına dahil olmuştur. Çevre ile ilgili ilk yasal düzenleme, 1983
Çevre Kanunu’dur. 1991 yılında Çevre Bakanlığı kurulmuş, 2003 yılında Orman Bakanlığı
ile birleştirilmiştir. 1980’lerden itibaren ve özellikle 1990’lı yılların başında
çevreye olan bakış değişir. Türkiye, 1994 UNCCD (BM Çölleşmeyle Mücadele Sözleşmesi),
1973 CITES (Tehlike Altındaki Yabanıl Fauna Ve Flora Türlerinin Uluslararası
Ticareti ile İlgili Antlaşma) gibi bu tarihlere dek imzalanmamış olan önemli uluslararası
antlaşmalara imza atmıştır. Rio Konferansı’nın en önemli çıktılarından olan
BM İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi’ni 2004 yılında onaylamış, ancak devamı
niteliğindeki Kyoto Protokolü’nü imzalamamıştır.