Journal of Italian Translation

72 Journal of Italian Translation
cm’àl fat? u i à intraplè?
csa i avràl détt? nu m’arviné, fé mód,
o u i à prumèss di bócch ? però aquè u n vén,
u m guèrda d’ogni tènt sla còuda dl’òc,
la sarà gnara indurmantèm mu mè,
o magari fè féinta,
tótt quèll ch’e’ vó, pr’un pó, u i sarébb da réid,
pu te piò bèl, «Adès basta, a m so stóff,
a vagh a tó un cafè, a s’avdémm, burdéll»,
che ta l’arvéin dabón, la zénta dop
i i da dri, me puràz, fina Ceséina,
no, gnént, a i déggh ad no, sa mè la n taca,
e basta, ch’ pu l’è robi ch’al suzéd,
u 1 pò déi: «Questo qui non è il sogetto»,
mè a tòuran te mi pòst e bonanòta,
e quèll dla Guzzi u n mòla,
e’ pènd tal curvi, e va finéi ch’e’ casca,
sno che què la vén lònga,
no, ècco, u 1 férma, s’a i putéss dí quèl,
ènca par 1éu, ch’u s pòsa regolè,
mo u n gn’è mèzi, a i faz ségn, e léu cmè gnént,
u n capéss? l’à paéura? vén aquè,
ch’u t végna un azidént, l’è ‘ndè da un èlt:
«Lei ha avuto un gran dono»,
che gròs, gag, che lavòura me metano,
u s’i è fisé: «Ci farà questo onore?
È qui con noi un artista di grido»,
u s’è sintí rógg: «Italo, sei grande!»,
e Italo l’è stè sò, l’à fat ad sè
sla testa, l’è vnú ‘vènti,
l’à tach a ócc céus «Una furtiva lacrima»,
u n déva invéll, la zénta: «Bravo! bravo!»,
i n l’à las gnénch’ finéi, i vléva e’ bis:
«Che gelida manina! », « No! », da un pèlch
d’ilt i à dè sò: «Fin che la barca va!»,
«Che gelida manina! », «O sole mio!»,
«Fin che la barca va!», «Mamma!», un caséin,
u n s capéva piò gnént,
éun sla pila, tla sèla, cmè un curtèl,
da d’in èlt u i à ‘rspòst un’èlta pila,
dal saètti te schéur,
e sémpra piò cagnèra,
alòura Gufredín l’à zais al luci,
mo 1'è stè pézz, te luzòun i s’è méss
a bat i pi: «Vogliamo i soldi indietro!»,