Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE STAAT VAN DE VERZORGINGSSTAAT IN BELGIE OMSTREEKS 2005
8. CONCLUSIES
De Belgische verzorgingsstaat werd binnen redelijke grenzen uitgebreid. De expansie
van de gezondheidszorg overtrof de doelstellingen van het aangekondigde
groeipad, zodat de kosten voor de volksgezondheid in macro-economische termen
pas slechts sinds kort onder controle lijken te zijn. Voor het pensioenstelsel is de
situatie minder duidelijk. Voor de gezondheidszorg zien we wat er echt is gebeurd,
het pensioenstelsel hangt af van wat er de komende jaren te gebeuren staat. Er
moeten bijkomende parametrische veranderingen worden doorgevoerd om oude en
nieuwe pensioenen aan de evolutie van het globale inkomen aan te passen. Het Zilverfonds
en de tweede pijler moeten hun beloften voor de toekomst houden. Een
groot deel van het Zilverfonds moet nog worden opgebouwd en het succes van de
tweede pijler voor pensioenen zal afhangen van de participatie, het bijdrageniveau
en de marktprestaties. De Belgische burger vlucht vooruit door vooral in derdepijlerproducten
te blijven sparen, want individueel (pensioen-)sparen op lange termijn
lag altijd al in zijn aard. Het is absoluut geen alternatief van of synoniem voor
sociale bescherming.
De beleidsvorming was in dit verband zeer zeker niet van dogmatische aard,
aangezien de reeds gecreëerde pensioenfondsen voor overheidsbedrijven als Belgacom,
werden geïntegreerd in de repartitiestelsel voor ambtenaren. In de ziekteverzekering
zijn de vrijwillige tweede en derde pijler opnieuw wijd verspreid maar
beperkt en ze zullen nog in omvang afnemen wanneer de kleine risico’s voor zelfstandigen
in het openbare gezondheidszorgsysteem worden opgenomen. Aangezien
dit voorbeelden zijn van het tegenovergestelde van ‘privatisering’, zouden we van
“nationalisering” kunnen spreken.
In vijf jaar tijd heeft zich in het werkgelegenheidsbeleid een verschuiving naar een
hogere activeringsgraad voorgedaan en wij zijn van mening dat de regimewijziging
op lange termijn niet marginaal zal zijn, aangezien een redelijkere werkelijke pensioenleeftijd
wordt voorgesteld. Het zal bijdragen tot de houdbaarheid van de
sociale zekerheid, maar de voornaamste en meest geruststellende evoluties zouden
zijn: meer banen en minder schulden. Gezien belastingplafonds en -verminderingen
moeten we ervoor waken dat de eerste pijler in de sociale bescherming niet
erodeert. Een debat over activering en jobcreatie kwam eindelijk op gang. Een debat
over het gewenste niveau van de verzorgingsstaat in de eerste pijler werd evenwel
niet gevoerd en we schakelden meteen over naar het debat over de tweede en
derde pijler. Argumenten aanhalen ten gunste van een degelijke verzorgingsstaat
(ook in de eerste pijler) betekent niet dat het streven naar meer efficiëntie en
kostenpreventie in de bestaande systemen een minder grote prioriteit hoeft te zijn.
(Vertaling)
__________
617