Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 4e TRIMESTER 2006
Het actuele discours om de pensioensituatie van contractuelen aantrekkelijker te
maken door de oprichting van een zgn. tweede pensioenpijler, betekent voor de
lokale sector een opportuniteit en wellicht een onafwendbare evolutie om toch
enigszins gelijke tred te houden met de privésector. Politici dienen zich er echter
bewust van te zijn dat het hierbij om ‘nieuwe’ ‘bijkomende’ personeelsuitgaven
zal gaan, vermits het toch moeilijk denkbaar zou zijn dat hierdoor de financiering
van de pensioenen van de vastbenoemde ambtenaren in het gedrang zou worden
gebracht.
4. BELEIDSIMPLICATIES
Wat kunnen wij hieruit besluiten voor het beleid?
628
Het is vrijwel onmogelijk een repartitiestelsel te vervangen door een kapitalisatiestelsel;
de benodigde kapitalen zijn hiervoor gewoonweg niet beschikbaar. De
lokale overheidssector in België beschikt met haar reserves over een mengvorm
die bepaalde correcties mogelijk maakt.
Voor een goed functioneren van een solidariteitsstelsel binnen de overheid verdient
het de ruime aanbeveling dat alle besturen tot deze solidariteit zouden toetreden,
wil men door wetgeving of reglementering misbruiken en afwentelingstechnieken
afdoende kunnen bestrijden. De maatregelen zullen immers de totaliteit
van de besturen moeten aangaan, omdat de te bestrijden oorzaken zich anders
voor een stuk binnen én buiten de deelnemers aan het stelsel zullen situeren. De
aansluiting kan actief worden gestimuleerd of kan wettelijk worden opgelegd.
Het institutionele kader in het publieke domein vergemakkelijkt niet altijd de
werking: in België behoort de pensioenwetgeving met de toekenning van de pensioenrechten
tot de federale bevoegdheid, de voogdij over de gemeenten en het
ontwerpen van personeelsstatuten is inmiddels een regionale bevoegdheid.
Zoals uiteengezet, is de pensioenproblematiek niet alleen een financieringsfenomeen.
Tal van politieke en maatschappelijke ontwikkelingen en economische
noodwendigheden spelen hierin mee (politiehervorming, fusieproblematieken,
herstructureringen binnen de overheid, modernisering van de personeelsstatuten
en dito pensioenstatuten).
Wat ten slotte het financieringsaspect betreft, is het belangrijk aan te stippen dat
de pensioenuitgaven van de overheid voor het eigen personeel uiteraard omvangrijk
zijn en nog zullen toenemen. Belangrijker is dat de oorzaken en van de
effecten van sommige maatregelen of nevenverschijnselen grondiger zouden worden
bestudeerd. En vooral, dat de betrokken sector hiervan zou in kennis worden
gesteld, zodat zij hiermee rekening kunnen houden in het door hen gevoerde personeels-
en budgettair beleid. Zij hebben immers zelf de sleutel in handen voor de
beheersing van de pensioenuitgaven.
Om een en ander mogelijk te maken moet wel de deskundigheid en de actuariële
kennis binnen het overheidsapparaat worden versterkt. Hetzelfde geldt overigens
voor de competentie inzake beheer van reserves en beleggingstechnieken, maar
daarvoor zal ook de overheidsreglementering moeten worden gemoderniseerd.