Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE STAAT VAN DE SOCIALE BESCHERMING IN HET VERENIGD KONINKRIJK, 2005: IN BETERE CONDITIE
Deze vooruitbetalingen lokten heel wat kritiek uit. De voornaamste universiteiten
argumenteerden dat hun inkomen niet hoog genoeg was om te voorkomen dat ze er
als internationale instellingen op achteruit zouden gaan.
Na een lange incubatie pakte de Regering uit met een hervormingspakket, dat niet
minder onpopulair bleek te zijn, maar wel zorgde voor een rechtvaardige manier
om de financiering van de universiteiten te doen toenemen. Mijns inziens was dit
een economisch gezonde en administratief haalbare stap vooruit (zie Barr 2004).
Vanaf 2006 bepalen de universiteiten zelf hun inschrijvingsgelden – inschrijvingsgeld
verschillend per cursus. Ze zullen per cursus niet meer dan £ 3.000 per jaar
kunnen rekenen. (Dit is niet meer dan een kwart van de kostprijs van een
doorsneecursus). Dit is belangrijk om de concurrentie in de hand te werken en
om studenten ertoe te brengen de keuze te maken tussen dure en minder dure
vakken en na te denken over de voordelen die elke individuele student uit de
opleidingen kan halen.
De studenten hoeven het inschrijvingsgeld niet te betalen bij de inschrijving of vóór
ze hun diploma hebben behaald, en zelfs daarna moeten ze pas betalen wanneer
hun loon meer dan de limiet van £ 15.000 per jaar bedraagt. De terugbetalingen zijn
bepaald op 9% van dat deel van het loon dat boven de £ 15.000 per jaar ligt. Er is
geen interest op de lening, maar de bedragen stijgen wel samen met de inflatie. De
inschrijvingsgelden worden via het inkomstenbelastingsysteem terugbetaald.
De universiteiten krijgen vanaf de herfst 2006 het inschrijvingsgeld echter vanaf
het ogenblik dat de student van start gaat. Het geld wordt beschikbaar gemaakt
via de Student Loans Company, die de betalingen van de studenten voor haar
rekening neemt via de fiscale overheid, die de verschuldigde bedragen toevoegt
aan de belastingrekening van de afgestudeerde. De Student Loan Company overbrugt
de kloof door het verschil op de markt te lenen.
Een deel van het inkomen van de universiteiten wordt gebruikt om voor armere
studenten de kosten voor het behalen van een diploma te drukken. Studenten uit
lage-inkomensgezinnen zullen hun inschrijvingsgeld dus nooit terug hoeven te
betalen. Verder krijgen studenten uit lage-inkomensgezinnen beurzen in cash om
een deel van de kosten voor hun levensonderhoud te dekken. Een systeem van
leningen om alle studenten te helpen voor hun uitgaven voor levensonderhoud,
dient ook via het belastingstelsel te worden terugbetaald; dit systeem blijft
behouden en wordt vrijgeviger.
Om het recht te verwerven om deze inschrijvingsgelden aan te rekenen, moeten
de universiteiten aantonen hoe ze te werk gaan om armere studenten te lokken en
studietoelagen te geven aan studenten uit arme gezinnen.
Samengevat: universitair onderwijs wordt duurder voor rijkere studenten, goedkoper
voor armere studenten. Gecombineerd kan dit systeem niet alleen de financiering van
universiteiten een duwtje in de rug geven, maar ook de kloof tussen arme en rijke studenten
smaller te maken. Hoewel de inschrijvingsgelden nog niet hoog genoeg zijn
om de financiering van de universiteiten om te vormen, gaat het systeem mijns
inziens op die manier de weg op van een haalbare en rechtvaardige financiering.
813