Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE STAAT VAN DE VERZORGINGSSTAAT ANNO 2005: DE SITUATIE IN LUXEMBURG
anderen de pensioenleeftijd bereiken. De impact is in het eerste, “optimistische”
scenario echter minder zwaar dan in het tweede, “pessimistische” scenario. De
deskundigen wezen echter op het feit dat, zelfs al verschillen de twee scenario’s
blijkbaar vrij sterk van elkaar, ze elk op de een of andere manier werkelijkheid
zouden kunnen worden. Bijgevolg is het noodzakelijk om voor het algemene stelsel
een financiële situatie in overweging te nemen die minder gunstig is dan we volgens
de resultaten van het eerste scenario zouden kunnen verwachten.
Algemeen gesproken dient alles in het werk te worden gesteld om het stelsel op
lange termijn te verstevigen. De IAO besluit dat het zeker niet aangewezen is om
structurele verbeteringen door te voeren die moeilijk ongedaan kunnen worden
gemaakt; bij wijze van compensatie stelt de organisatie het concept van rekeningen
voor met participatie in het surplus. Dit concept zou een rechtvaardig evenwicht
tussen werkende bijdragebetalers en pensioenuitkeringsgerechtigden bewerkstelligen
in gunstige economische situaties in de toekomst.
2.4.2. De resultaten van de “Rentendësch”
De Eerste minister bracht, met zijn verklaring aangaande de economische, sociale
en financiële toestand van het land, op 10 mei 2000, het rondetafelgesprek
(“Rentendësch”) in verband met de pensioenen op gang. Bij dit gesprek zou bijzondere
aandacht moeten worden besteed aan de resultaten van de IAO-studie. De vakbonden,
werkgeversorganisaties en politieke partijen werden uitgenodigd om deel
te nemen. De “Rentendësch” startte met de gesprekken onmiddellijk na de publicatie
van de hoger vermelde studie. De IAO-studie geeft aan dat het stelsel tot en
met 2035 leefbaar kan zijn met een bijkomende kost van 124 miljoen EUR per jaar.
Volgens dat scenario is er geen stijging van het bijdrageniveau met een gemiddelde
jaarlijkse groei van het BBP van 4%.
De bedoeling van deze “Rentendësch”, die in de lente van 2001 plaatsvond, bestond
erin de privésector het recht te geven om op het vlak van de pensioenen van zekere
verbeteringen te genieten. Er werd geoordeeld dat op deze manier beide stelsels –
publiek en privé – wat het niveau van de rustpensioenen betreft, zullen kunnen
convergeren.
Bijgevolg werd een met de reserves van de pensioenkassen gefinancierd maatregelenpakket
aan het parlement voorgelegd, dat een wet stemde met de volgende
bepalingen:
de proportionele aanvullingen werden met 3,9% verhoogd. Technisch gesproken
was dit mogelijk door de verhoging van het aanvullingspercentage van 1,78% tot
1,85%. Dit is een lineaire maatregel waar alle gepensioneerden recht op hebben;
een eindejaarstoelage van 42,38 EUR voor elk bijdragejaar (een totaal van 508,56
EUR voor een volledige bijdragenloopbaan van 40 jaar) werd ingevoerd. De forfaitaire
aanvullingen werden met 11,9% (van 277,64 EUR tot 310,83 EUR per
maand) verhoogd. Hoewel alle gepensioneerden ervan genieten, heeft deze maatregel
een grotere impact op de pensioenen gebaseerd op lage lonen; 679