Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE STAAT VAN DE SOCIALE BESCHERMING IN HET VERENIGD KONINKRIJK, 2005: IN BETERE CONDITIE
Het basisniveau, dat op 15% van de gemiddelde inkomsten al zeer laag lag, moest
verder kunnen dalen, waarbij het aan prijzen en niet aan inkomsten gebonden
was (de Minister van Financiën moest een tijdelijke wijziging van dit beleid doorvoeren).
Het aan bestaansmiddelen getoetste wettelijk pensioen daarentegen werd
beduidend verhoogd (gelijk aan 25% van het gemiddelde inkomen – het niveau
van het Beverigde-overheidspensioen in het begin van de jaren tachtig, toen de
link met het inkomen werd afgeschaft). (Dit aan bestaansmiddelen getoetste pensioen
werd eerst het Gegarandeerd Minimuminkomen genoemd en heet nu het
Pensioenkrediet). Het stijgt ook naarmate de inkomsten stijgen. Naarmate het
basispensioen blijft dalen in verhouding tot de inkomsten, komen steeds meer
mensen in aanmerking voor de aan bestaansmiddelen getoetste pensioenaanvulling.
Op lange termijn zal misschien tweederde van de oudere bevolking een
aan bestaansmiddelen getoetste pensioen ontvangen.
Aan het vroegere inkomensgerelateerde wettelijk pensioen kwam een einde en
het werd omgezet in een tweede wettelijk pensioen, een op bijdragen gebaseerd
stelsel voor lage-inkomenstrekkers. In wezen voegt de Regering een ruime subsidie
toe aan de bijdragen van de lage-inkomenstrekkers, zodat zij een pensioen
krijgen dat in theorie net iets hoger zou liggen dan het aan bestaansmiddelen
getoetste pensioen na een leven lang bijdragen betalen. Zij zullen echter al snel
onder dat niveau vallen aangezien het plafond om in aanmerking te komen voor
een aan bestaansmiddelen getoetste pensioen met het inkomen stijgt.
Dit hoge niveau van aan inkomens getoetste pensioenen is niet geschikt om bij te
dragen tot de andere doelstelling van de Regering, namelijk de lagereinkomensgroepen
ertoe aanzetten om op een privépensioenplan in te tekenen.
Tegelijkertijd begon de private bedrijfspensioensector de vruchten te plukken van
onbezonnen beleggingen, het gebrek aan actuarieel advies en een zwakke reglementering
in de jaren tachtig en negentig.
De ondernemingen moeten in hun jaarrekening voortaan ook actuariële ramingen
opnemen van pensioentekorten bij de huidige bijdrageniveaus. De resultaten kwamen
hard aan voor investeerders, die zagen hoe heel wat bedrijven op het faillissement
afstevenden. Ten gevolge van de hausse op de effectenbeurs hadden de bedrijven
in de jaren tachtig en negentig hun bijdragen voor de pensioenstelsels verlaagd.
Ze hadden de gevolgen van de toenemende levensverwachting onderschat (niet
alleen regeringen bezweken voor die verleiding!).
Bijgevolg verminderen ze de risico’s van de pensioenstelsels. Ze verschuiven hun
regelingen van een gegarandeerd pensioen (defined benefit) naar een gegarandeerde
bijdrage (“defined contribution”) en ze beperken hun bijdragen ondanks de
veroudering van hun toekomstige arbeidskrachten. De verhouding van werknemers
in de privé-industrie die deel uitmaken van een bedrijfspensioenregeling, is gedaald
en bedraagt nu minder dan 40%. Het aantal werknemers uit de privésector in
809