Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE TOESTAND VAN DE VERZORGINGSSTAAT IN DENEMARKEN ...
In het voorjaar van 2004 konden de ontvangers van thuishulp in 63% van de
gemeenten een privéhulpverlener voor hulp in het huishouden kiezen; de ontvangers
van thuishulp konden een privéhulpverlener voor persoonlijke verzorging
kiezen in 42% van de gemeenten. Slechts een klein aandeel had voor een
privéhulpverlener gekozen. In totaal had 2% van de ontvangers een privéhulpverlener
voor persoonlijke verzorging gekozen, terwijl nauwelijks 10% een hulpverlener
voor de huishouding had genomen (met uitzondering van de gemeente Kopenhagen)
(Ankestyrelsen, 2004).
Blijkbaar kiezen vooral burgers die over eigen middelen beschikken en alleen hulp
in de huishouding nodig hebben, voor een privéhulpverlener (Eskelinen, Hansen en
Frederiksen, 2004). Sommigen zijn van oordeel dat privatisering niet in het voordeel
is van kwetsbare ouderen, aangezien zij niet bekwaam zijn om de prestatie van de
thuishulpdiensten te beoordelen en uit de hulpverleners te kiezen.
Sinds juli 2002 hebben hulpbehoevende personen met een handicap die worden
doorverwezen naar een verblijf met fulltime verzorging, het recht om te kiezen naar
welk verblijf ze willen verhuizen. Zij kunnen kiezen tussen een verblijf in hun eigen
gemeente en een verblijf in een andere gemeente. Momenteel bestaan er geen statistieken
of onderzoeken op dit vlak.
2.3. KINDERZORG
De meeste kinderdagverblijven worden door de lokale overheid beheerd en de
kinderopvangregelingen worden gefinancierd deels door de lokale belastingen,
deels door de betalingen van de gebruikers (tot 1/3 van de totale kosten, maar sinds
2006, 25% voor kinderen tot 5 jaar oud). Er bestaan een aantal privé-instellingen,
maar zij worden door de lokale overheid gefinancierd en dienen de regels te volgen
die door de lokale of centrale overheid worden bepaald.
In het begin van de jaren 1990 werd het mogelijk om privékinderdagverblijven op
te richten. Dergelijke verblijven konden bijvoorbeeld door een groep ouders of een
privéonderneming worden beheerd en de lokale overheid kon beslissen om een
bepaald bedrag per kind in dat dagverblijf toe te kennen. Deze particuliere
dagverblijven zijn niet gedekt door nationale regelingen inzake het aantal personeelsleden
en hun educatieve achtergrond en een groot deel ervan telt minder werknemers
dan de dagverblijven van de overheid. De privékinderdagverblijven werden
gelegaliseerd om het aanbod flexibeler te maken ten opzichte van de vraag naar
kinderopvang. Op het einde van de jaren negentig lag het aantal privédagverblijven
echter nog laag, in vergelijking met het aanbod van de overheid. Dit kan worden
verklaard door het feit dat de standaard voor kinderdagverblijven van de overheid
vrij hoog ligt, en doorgaans is het duurder om privékinderopvang te organiseren.
755