Nummer 4/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE STAAT VAN DE SOCIALE BESCHERMING IN HET VERENIGD KONINKRIJK, 2005: IN BETERE CONDITIE
“New Deal” voor 25-plussers: wie reeds lange tijd werkloos is, wordt via dit programma
aangespoord om intensief naar werk te zoeken, onder begeleiding;
alleenstaande ouders: moeders moeten deelnemen aan gesprekken tijdens
dewelke de werkmogelijkheden worden toegelicht; om de 6 maanden of vaker
wordt, in pilotzones, een werkzoekplan opgesteld. Maar er wordt niet geëist dat
moeders werken. Hierbij hoort een ondersteuningspakket, hulp bij het zoeken
naar werk, opleiding, kinderopvang. De eerste experimenten bleken populair en
eerder doeltreffend te zijn, want een klein aantal moeders werd aangespoord om
weer aan het werk te gaan, waardoor de kosten van het stelsel gedekt waren
(McKnight 2000). De uitkeringen werden niet ingetrokken, wat in de VS wel het
geval was. Anderzijds kwam er weinig verandering in het aantal alleenstaande
ouders en de mate van tewerkstelling binnen deze groep: van net iets minder tot
net iets meer dan de helft van de alleenstaande ouders ging weer aan het werk –
een percentage dat mijlenver verwijderd ligt van de regeringsdoelstelling van 70%
tegen 2010;
personen met een handicap en langdurig zieken: adviseurs voor langdurig werkloze
gehandicapten volgden hetzelfde patroon als voor de jongeren. Het is nu een
pak moeilijker om als zieke te worden geregistreerd zonder een onafhankelijk
onderzoek te ondergaan. Dit domein ligt gevoelig en de regering is dan ook geleidelijk
aan te werk gegaan. Toch is het een probleem van formaat (Nickell en Quintini
2002). Aan de andere kant maken de toenemende vraag naar arbeidskrachten
en de dalende pensioenperspectieven dat oudere werknemers, 50-plussers, langer
werken (Disney en Hawkes 2003).
Niet alleen stimulansen, maar ook eisen werden ingevoerd:
de invoering van een minimumloon, dat nu ongeveer £ 5 per uur bedraagt. Dit
heeft alleen de loonspreiding in geringe mate verminderd, tot minder dan één
Gini-punt, maar dat was laag genoeg om tewerkstelling niet te ontmoedigen en
maakte het mogelijk om voor de lage lonen een aanzienlijke, door de belastingen
gefinancierde aanvulling in te voeren zonder te hoeven vrezen dat dit de lonen
naar beneden zou halen;
belastingkredieten voor wie voltijds werkt. (Mensen met kinderen, personen met
een fysische of psychische arbeidsongeschiktheid of 50-plussers hebben hier
recht op indien zij 16 uur per week werken). Deze kredieten zijn in twee delen
opgesplitst: een aanvulling voor lage lonen voor alle laagbetaalde werknemers en
een inkomensafhankelijke aanvulling bij de lonen van werknemers met kinderen,
met inbegrip van een aanzienlijke subsidie voor de kosten van kinderopvang van
lage-inkomensgezinnen (tot 70% van de kosten voor kinderopvang, met een plafond).
De koppeling van deze uitkeringen aan het belastingstelsel bracht een aantal
administratieve problemen met zich mee. De inkomens van mensen schommelen
meer dan de fiscale overheid had voorzien, en de recuperatie van te hoge
betalingen leidde tot verbolgenheid. Elk van deze elementen is nog voor rectificatie
vatbaar.
1.2. RESULTATEN
Het is moeilijk om deze maatregelen afzonderlijk als succesvol te bestempelen of
om ze los te koppelen van de ruimere vrijmaking van de arbeidsmarkt en de vakbondshervormingen
van de jaren tachtig. Nickell en Quintini (2002) zijn van
mening dat de Britse economie in de jaren tachtig en het begin van de jaren
801