Męskość jako kategoria kulturowa. Praktyki męskości - Wiedza i ...

Renata Nowaczewska – „The Forgotten Man” („Zapomniany Człowiek”) – mężczyzna...102Amerykański indywidualizm kładł się cieniem na poczuciu godności osoby, która – niemając już żadnych innych dostępnych możliwości – skazana była na pomoc dobroczynną,na jałmużnę. Samo ubieganie się o nią było czynnością tak rujnującą dumę, żewiele osób musiało stanąć na skraju prawdziwej nędzy, niemożliwej wprost do wyobrażeniaostateczności. Dla zwracających się o pomoc najbardziej uwłaczające byłyprocedury sprawdzające dochody dostępne rodzinie. Wywiady owe przeprowadzalipracownicy socjalni agencji pomocy, wypytując czasami o najbardziej intymne szczegółyżycia rodziny – samo badanie finansów było jedynie miłym preludium. Rodziny,które znalazły się pod kuratelą podobnych organizacji, czy to prywatnych czy publicznych,podlegały dość częstym wizytom tzw. „przyjaznych gości” (friendly visitors).Generalnie pełnili oni rolę szpiegów zaglądających w każdy najciemniejszy kąt,arbitralnie decydujących na co i jaką kwotę można wydać (przypadek kartek do sklepów,które z góry określały rodzaj zakupu: mleko, mięso, buty, opał, ale też leki czynawet środki antykoncepcyjne dla kobiet). Tak daleko posunięta utrata wszelkiej niezależnościi władzy – brak tej ostatniej był dla głowy rodziny chyba najdotkliwszy– stanowiło bolesny cios dla mężczyzny.Zanim podjął on tak trudną decyzję i zgłosił się do agencji (lub – co zdarzało się najczęściej– wysyłał żonę), starał się wyczerpać wszelki znane mu z poprzednich okresówrecesji opcje. Pomoc sąsiadów, rodziny, oszczędności, kredyt w lokalnym sklepie,zaleganie z czynszem czy wreszcie emigracja w celach zarobkowych. Z południa napółnoc, ze wschodu na zachód Stanów Zjednoczonych, ze wsi do miasta lub na odwrót.Jednakże kryzys, z racji swojej skali i ogromnego bezrobocia, nie pozostawiał wielenadziei na przetrwanie.Jako kolejne społeczne bolączki, obok braku pracy, należy wymienić bezdomnośći porzucanie rodzin. Setki tysięcy osób, przede wszystkim mężczyzn, przemierzałokraj w poszukiwaniu zatrudnienia. Zaledwie w jednym roku 1932 Southern PacificRailroad zanotowało prawie 700 tysięcy osób wyrzuconych z pociągów za próbęjazdy w wagonach towarowych. Wkrótce wiele stanów i miast wprowadziło ograniczeniaw pomocy, która od tej pory miała przysługiwać wyłącznie ich stałym mieszkańcom.Wynikało to z faktu, że do „bogatszych” lokalizacji, tzn. lepiej sobie radzącychlub udzielających większej pomocy bezpośredniej, specjalnie zjeżdżali tzw. uzurpatorzy– osoby chcące skorzystać z możliwości otrzymania jałmużny, która uległa całkowitemuwyczerpaniu w innych miejscach. W samym miesiącu lipcu 1935 roku w NowymJorku zanotowano 7 500 mężczyzn, którzy zgłosili się o pomoc – wszyscy należelido opisanej powyżej kategorii ludzi przemieszczających się, będących w drodze.Kiedy pomoc charytatywna była na wyczerpaniu, wielu rodzinom – pozbawionymjuż dachu nad głową, zarobków czy jakichkolwiek innych dochodów – pozostawałojedynie najgorsze żebranie, kradzież czy przeszukiwanie śmietników.To nie umacniało mężczyzn w poczuciu godności. Co więcej, całkowita bezradnośćpopychała ich do dramatycznych decyzji: od emigracji za pracą, przez porzucenierodziny, po samobójstwo. Brak niestety statystyk informujących o rzeczywistejskali porzucania rodzin, gdyż w wielu przypadkach było ono czasowe, w wielu definitywne,zaś w wielu niezamierzone, wynikające np. ze śmierci. Badania zezwoliłyjednak na stworzenie profilu mężczyzny przybywającego do miast wschodniego wybrzeżaw poszukiwaniu pracy. Określano go mianem „transient”, czyli tymczasowy