Męskość jako kategoria kulturowa. Praktyki męskości - Wiedza i ...

Ewa Hyży – Chrześcijański ruch Promise Keepers a kryzys męskości. Perspektywa feministyczna84troski i odpowiedzialności. Patrząc na sprawę z tej perspektywy, Promise Keepers nieuważają, że ich poglądy demonstrują dewaluację kobiet. Przeciwnie, sądzą oni, żepracują na rzecz lepszego funkcjonowania swych małżeństw. Internalizacja nowychnorm jest wzmacniana dzięki częstym spotkaniom w podgrupach, gdzie mężczyźnidzielą się swymi doświadczeniami i wątpliwościami w klimacie wzajemnego zrozumieniai akceptacji kolegów [support groups]. Ten rodzaj gratyfikacji stanowi ważnykomponent utwierdzania nowych zachowań. Nie ulega jednak wątpliwości, że ideologiaPromise Keepers, propagując tradycyjną formę rodziny jako jedyną dozwoloną,stwarza dość sztywne granice dla rozwoju swych członków. Nie akceptuje innychniż chrześcijański stylów życia i wspomaga autorytarne stosunki między mężczyznamii ich partnerkami. Stąd też nazywana bywa przez feministki bardziej łagodnym,delikatniejszym patriarchatem 55 .PodsumowanieChociaż społeczna dominacja mężczyzn trwa nadal, choć elita męska kontroluje więcejkapitału i sprawuje więcej władzy niż 30 lat temu, to równocześnie duże grupy mężczyznrzeczywiście stają przed zjawiskiem istotnych zmian w obrębie społecznych wzorówi układów w domu, w pracy i wszędzie indziej. Niektóre grupy mężczyzn – ze względu naswe wykształcenie, kulturowe i etniczne pochodzenie oraz pozycję spoeczną – borykająsię z trudnymi dla siebie kwestiami, z jakimi nie spotykali się ich ojcowie. Dla częścimężczyzn, zwłaszcza tych pozostających relatywnie poza władzą, kombinacja braku właściwegowykształcenia, redukcji w sferze tradycyjnych zawodów oraz unikania prac określanychjako kobiece może rzeczywiście konstytuować „materialny” kryzys dla nich samychi ich bliskiego otoczenia. Pomimo rozmiarów zmian pochopnym wydaje się mówienieo szeroko rozpowszechnionym „ideologicznym” kryzysie męskości. Całą kwestię rozpatrzyćnależy w kontekście trudnej do podważenia stabilności strukturalnej męskiej władzy.O ile łatwo jest wskazać nowe medialne wzory i style w przejawach męskości („New Man”,„New Father”), dużo trudniej przedstawić przykłady rzeczywistych zmian w życiumężczyzn. Chociaż mężczyznom wolno teraz płakać w trakcie programów telewizyjnych,to zinstytucjonalizowane relacje władzy pomiędzy kobietami a mężczyznami nie zanikły.Co jednak należy uczynić dla tych, którzy czują się zdezorientowani w swej tożsamości, zagubieni,oszukani? Jaka polityka byłaby tu najwłaściwsza? Jaka unikałaby pogłębianiauczuć beznadziejności i desperacji, brałaby pod uwagę różnice pomiędzy mężczyznami,uwzględniając ich wiek, zdrowie, orientację seksualną, religię itp.? Jaka nie byłaby opresyjnaw stosunku do kobiet oraz dzieci, ale stanowiła opozycję dla opresji, wspomagała feministyczneinicjatywy i zmieniała mężczyznę? Rozwiązaniem wydają się być takie praktyki,które eksponują męskie problemy, jednakże bez tworzenia stereotypów oraz bez odwróceniauwagi od kobiet i ich programów. Powinny one dotyczyć publicznych debat, formułowaniajasnych praw i regulacji, publikacji, edukacji, wychowania, wspomaganiaprofemenistycznych męskich programów i badań naukowych 56 . Działania, które niwelo-55Kimmel, M. Promise Keepers: Patriarchy’s second coming as masculine renewal, „Tikkun”, 12(2) 1997, s. 46-50.56Jeff Hearn (Swedish Scholl of Economics, Finlandia) proponuje „Critical Studies on Men”.