Męskość jako kategoria kulturowa. Praktyki męskości - Wiedza i ...

Renata Nowaczewska – „The Forgotten Man” („Zapomniany Człowiek”) – mężczyzna...111w twojej mocy, aby on nie zwariował. I wielokrotnie, cóż, to jedyny sposób” 35 .Drugi dokument: raporty pracownika socjalnego z wywiadu prowadzonego w rodzinieRaparków, emigrantów z Polski, idealnie obrazuje wpływ kryzysu na zmieniającesię domowe relacje w sytuacji, gdy wcześniej nadrzędna pozycja mężczyzny w gospodarstwiewynikała z posiadanej przezeń kontroli nad finansami. Wraz z utratą dochodów,atrybutu władzy, tracił on swoją pozycję, co w konsekwencji prowadziło do „renegocjacjiukładów rodzinnych”, a nawet zepchnięcia go do najniższej pozycji w rodzinie.Pan Raparka rządził twardą ręką, utrzymując tradycje rodzinne i praktyki religijneprzywiezione z kraju. To on arbitralnie decydował, ile pieniędzy ma otrzymać jegożona na utrzymanie domu, dodając niewielkie kwoty na „ekstra” wydatki po wcześniejszymrozpatrzeniu prośby i uznawszy ją za uzasadnioną.W chwili, gdy utracił pracę, dla całej rodziny stało się jasne, jak bardzo „przetrwaniebyło uzależnione od jego 15-dolarowej tygodniówki.” Przez pewien czas panRaparka starał się uporać z niezbędnymi wydatkami na ubrania do szkoły, jedzeniei lekarstwa dla kilkumiesięcznego dziecka. Po wyczerpaniu wszelkich możliwości,jak: pożyczka od ciotki, spieniężenie polisy ubezpieczeniowej, a nawet zastawieniew lombardzie płaszcza, bezskutecznie szukając pracy w śniegu i zimnie, zapadł nazdrowiu. Inicjatywę przejęła jego żona, która udała się do Biura Katolickich Usług Socjalnych(Catholic Social Service Bureau) i poprosiła o pomoc. Od tej chwili to onazaczyna dzierżyć ster, nakazując mężowi (który po powrocie do zdrowia nadal niemógł znaleźć zatrudnienia) włączenie się w obowiązki domowe – szorowanie podłógczy zmywanie naczyń – czego ani on, ani żaden z jego synów nie robił przed kryzysem.Jedyną czynnością, której wykonania mężczyzna bezwzględnie odmawiał, byłowieszanie prania, ponieważ mogli go wtedy zobaczyć sąsiedzi. Wkrótce dostał jednakpracę przy interwencyjnych programach Nowego Ładu, jak: CWA (CivilianWorks Administration) Administracji ds. Robót Publicznych i FERA (Federal EmergencyRelief Administration) Federalnej Administracji ds. Pomocy Nadzwyczajnej,powracając do tygodniowych zarobków w wysokości 15 dolarów. Niestety, przywróceniezatrudnienia nie pociągnęło za sobą odzyskania tej samej, co przed kryzysem,pozycji w rodzinie. Nie mógł już wymóc na nastoletnich synach bezwzględnegoposłuszeństwa, zaś jego żona nieustannie żądała, aby przekazywał jej swoje zarobkiw całości. Zresztą sam pan Raparka był mniej zdecydowany w egzekwowaniu swojejwładzy, a odnowienie jego dawnej pozycji wynikało „raczej z powrotu do starychprzyzwyczajeń niż dogmatycznego uznania jego pozycji jako głowy rodziny.”Opisany stan rzeczy trwał aż do momentu ukończenia szkoły przez najstarszegosyna – po znalezieniu pracy był on w stanie przynieść tygodniówkę o 10 dolarówwiększą niż jego ojciec. Zatrudnienie chłopca pociągnęło za sobą zwolnienie ojca,zgodnie z obowiązującymi regułami „pracy interwencyjnej”, opartej na „szacunkowejocenie braków budżetowych”. Pan Raparka już się nie kwalifikował. Ponownie zostałbezrobotnym, a co za tym idzie także członkiem rodziny niemającym żadnegowkładu w jej utrzymanie.Zgodnie z zasadą panującą w wielu rodzinach emigrantów, synowie przekazywalicałe swoje dochody matkom. To one podejmowały teraz wszelkie decyzje dotyczące nie35R. Lowitt, M. Beasley, op.cit, s. XI