Męskość jako kategoria kulturowa. Praktyki męskości - Wiedza i ...

Renata Bizek-Tatara – Męskość hegemonialna w powieści „Śmiech Laury” Françoise Mallet-Joris144mówię, z autopsją czy nie, jakaś smarkula nie będzie wytaczać mi procesu, w mojej klinice!No idźcie już. Mam inne rzeczy do zrobienia!I podniósł się radosny, zatrważający, śmiejąc się z własnego gniewu. Pani Couraudi Jean-Jacque’owi, uspokojonym i przerażonym zarazem, nie pozostało nic innego, jakzamilknąć.– To potwór… mruknął wychodząc Jean-Jacques. 31Opisane zachowanie bohatera świadczy również o jego zimnej krwi i zdolności samokontroliw kryzysowych sytuacjach. Co więcej, zakończenie historii z procesempokazuje, że dr Jacobi jest człowiekiem brutalnym i gotowym do stosowania przemocyw obronie własnych interesów. Aby wyperswadować Pani Hasselman wytoczenieprocesu klinice, wdziera się do jej mieszkania, wszczyna awanturę, policzkujerozhisteryzowaną kobietę i straszy ją zamknięciem w szpitalu psychiatrycznym. W rezultacieuzyskuje to, co zamierzył, gdyż nikt nie potrafi mu się oprzeć. Sama PaniHasselman przyznaje, „że nie chciała z nim rozmawiać, bo wiedziała, że to on znowubędzie miał rację, on z tymi swoimi pięknymi słówkami, pieniędzmi, powiązaniami,swoją ogromną witalnością” 32 .Należy podkreślić, że na urok osobisty doktora Jacobi podatni są również mężczyźni,co bohater często wykorzystuje, zwłaszcza w sprawach służbowych. Oczarowując ichcharyzmą i erudycją, nawiązuje nowe znajomości, przyjaźnie, pozyskuje udziałowcówdo swoich przedsięwzięć. Nie jest jednak w swych działaniach egoistyczny. Dziękiwłasnym wszechstronnym kontaktom pomaga innym: zapoznaje ludzi, którzy jego zdaniemwyniosą z tej znajomości korzyść, udziela rad, redaguje listy polecające, protegujedzieci swoich znajomych i znajduje im dobrze płatne posady. Co najważniejsze, robi tozupełnie bezinteresownie, nie żądając od nich nic w zamian.Zdaniem jego syna, ta dobroć nie jest tylko i wyłącznie wyrazem czystej wielkoduszności,lecz raczej „potrzebą działania, realizowania się, widzenia wokół siebie zadowolonychtwarzy” 33 . Z tej szczodrobliwości czerpie Jacobi ogromną satysfakcję, a takżepoczucie wszechmocy, które z dumą manifestuje. Z obserwacji jego zachowania oraz monologówwewnętrznych czytelnik wysnuwa podobny, dość paradoksalny wniosek, że altruizmbohatera potęguje jego egoizm oraz utwierdza w przekonaniu o własnej sile,wartości i męskości.Również dom jest miejscem, gdzie posiada i rozwija on swoją dominację i władzę.Uważa, że ma zawsze rację i że jedynie jego sposób postrzegania świata jest właściwy.Nadużywa swojej pozycji głowy rodziny, narzucając jej członkom swoje zdanie orazdyktując im, jak mają postępować. Nie zastanawia się przy tym nad konsekwencjamiswojego działania i nigdy nie przeprasza. Stąd nieporozumienia z żoną oraz konfliktz synem, który, nie mogąc znieść apodyktyczności ojca i ciągłej krytyki z jego strony,opuszcza dom rodzinny. Należy jednak dodać, że zarówno Laura, jak i Marcin, pomimoiż cierpią z powodu opisanych negatywnych zachowań doktora, uważają zgodnie,że można na niego zawsze liczyć i że jest on w stanie rozwiązać każdy problem.Dr Jacobi dba o swoich najbliższych, zapewniając im opiekę i bezpieczeństwo orazprzejmując odpowiedzialność za materialny poziom ich życia.31F. Mallet-Joris, op.cit., s. 91.32Ibid., s. 93.33Ibid., s. 137.