Męskość jako kategoria kulturowa. Praktyki męskości - Wiedza i ...

Renata Nowaczewska – „The Forgotten Man” („Zapomniany Człowiek”) – mężczyzna...110Był też pracownik w Eerie (Pennsylvania), „dumny jak Lucyfer, ponieważ stał sięwyjątkowo dobrym specjalistą od asfaltu, pracującym na zapomodze WPA” 33 .W raportach Hickok możemy znaleźć historię małych chłopców, którzy odmawialipójścia do szkoły w Houston (Teksas), ponieważ ich spodnie uszyto z materiałurozdawanego w ramach zapomogi – wszyscy wiedzieliby, że korzystają z jałmużny.Uwłaczałoby to ich „męskiej godności”.Wśród osób opisanych w raportach znalazł się architekt, który po wieloletnim bezrobociunie miał nic przeciwko pracy w charakterze zwyczajnego robotnika, gdyż jegodzieci mogły dzięki temu powiedzieć nauczycielowi, że „ich tata pracuje”. Nie musiałyjednak, na co miał nadzieję, wspominać, co dokładnie robi.Inna historia dotyczy mężczyzny, który był niegdyś członkiem zarządu firmy. Nienarzekał on na konieczność korzystania z pomocy czy wymóg sprawdzania rzeczywistychdochodów rodziny przez tzw. przyjaznych gości, czyli pracowników społecznych.Najbardziej bolała go forma całej procedury, rodzaj osób do niej zatrudnianych i fakt, żesąsiedzi mogli bardzo łatwo domyślić się, iż jego rodzina z takiej pomocy korzysta. „Tonasze żony – opowiadał – obawiają się młodych, pięknych dziewcząt wysyłanych w charakterzeprzyjaznych gości. Jak one mogły się czuć – pytał – bez porządnego ubrania,spracowane, wyglądające na 10 lat starzej niż powinny? Czy chciałabyś – pytał Hickok– aby przyszła do ciebie dziewczyna o pięknej twarzy, ładnie ubrana, z makijażem, pudremi pomadką, różowymi paznokciami, usiadła na brzegu stołka i zaczęła zadawać bardzoosobiste pytania? Czy nie czułabyś chęci rzucenia czymś w nią? Kontrast jest poprostu zbyt bolesny. Czy nie mogliby wysyłać mężczyzn w średnim wieku? Wtedy możesąsiedzi nie domyśliliby się. Może wzięliby ich za domokrążców?” 34Bezrobotny wytwórca futer z Pittsburgha skarżył się natomiast: „ Pani nie wie jakto jest być zmuszonym wyprowadzić rodzinę z ładnego domu na przedmieściach,częściowo spłaconego, do mieszkania, a potem do innego, mniejszego i do gorszejdzielnicy” i znowu, i znowu, i znowu, aż „wreszcie kończysz w slumsach?”.W swoich raportach Lorena Hickok cytuje wypowiedź około trzydziestoletniejkobiety z Bakersfield (Kalifornia), która bardzo trafnie obrazuje specyfikę ówczesnychrelacji małżeńskich, wyjątkową rolę kobiety we wspieraniu całkowicie załamanegomężczyzny oraz trudności związane z najintymniejszymi sferami życia.„Chodzi o sprawę dzieci. Nie ma się żadnego zabezpieczenia – opowiadała kobietaz wahaniem, zapewniając, że to nie nią chodzi, ponieważ jej mąż ma już pracę – Nie masię pieniędzy, aby kupić cokolwiek w aptece. Otoczona przez dzieci, których nie możnautrzymać i nieustannie w strachu. Wszystko, co masz, to talon na jedzenie w sklepie.Znam kobiety, które próbowały sprzedać talony, żeby zdobyć pieniądze na potrzebnerzeczy w aptece. Ale jeśli cię złapią, skreślają cię z listy pomocy. Może gdyby wiedzieli,na co potrzebne ci są pieniądze, ale większość kobiet nie lubi mówić o tych sprawachz obcymi. (...) Najprostszą sprawą byłoby tego nie robić. Ale wiesz, jak to jest,kiedy twój mąż jest bez pracy. Cały czas jest ponury i nieszczęśliwy. Nie masz pieniędzyna kino, na cokolwiek, żeby sprawić, by zapomniał o problemach. Musisz robić, co33Richard Lowitt, Maurine Beasley, (red.), 1981, One Third of a Nation. Lorena Hickok Reportson the Great Depression. Urbana, Chicago, London: University of Illinois Press, s. IX-X.34R. Lowitt, M. Beasley, op.cit, s. X.