Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

134
¿GALEGOS OU AMERICANOS?
Os fillos compórtanse segundo pautas moi diferentes ás da primeira
xeración, porque as súas necesidades son outras. A súa vida social ten
outras características xa que o punto de partida tamén é distinto. Ó nacer
e ser criados no país receptor edúcanse coma os nacionais e a súa integración
é total: “(...) yo eduqué a mi hija como las de allá, igual, ella tenía
sus amigas eran de allá, no tenía nada que ver lo de aquí, ella tenía que
vivir la situación de allá que era la de ella (...) A los hijos se les da una
educación más o menos de acuerdo a lo que uno puede, y siempre relacionada
con lo de allá, lógico (...)” 50 . A nivel persoal na segunda xeración
tampouco se observa tan fortemente a endogamia no matrimonio, como
sucedera cos seus pais. E este feito, sobre todo ó aparecer os fillos, ou sexa
os netos da primeira xeración, condiciona extraordinariamente o retorno
desta.
Ademais das circunstancias relativas ós fillos e ós netos, que repercuten
nunha maior implicación dos inmigrantes co país de destino, así
como na súa decisión de non retornar, as recentes investigacións sosteñen
que a súa integración total se produce cando deciden adopta-la nacionalidade
do novo país. Sen embargo, hai que ter en conta que a lexislación
sobre ese asunto non é a mesma en tódolos países e que as circunstancias
variaban segundo os períodos cronolóxicos o que facilitaba ou dificultaba
as naturalizacións. E aínda que é evidente que o feito de nacionalización
indica un nivel de integración maior, porque permite unha participación
máis directa e formal, nalgúns casos, a naturalización obedece a determinadas
necesidades do inmigrantes que pouco teñen que ver cun desexo de
maior identificación coa nova sociedade. Unha muller que emigrou á
Arxentina expón as actitudes dos membros da súa familia respecto deste
tema: “Mi hermano se hizo porque era mecánico, oficial en el barco, y
para ser oficial tienes que ser de allí. Pero mi marido dijo que él no renunciaba
a la patria. Él era mecánico y él ya tenía los papeles de jefe de máquinas,
que los tenía acá, pero él dijo; ‘no, a mi patria no renuncio, voy de lo
que sea pero a mi patria, no la dejo’. Y es que, mucha gente que se fue, o
tanto dejó de ser español como después, o hizo las dos, o se sentía unido a
50 Fondo HISTORGA (AHUS), entrevista nº 294.