Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

Galegos en América e americanos en Galicia
mesmo xeito os comerciantes polo miúdo, entón na súa maioría españois,
non poderían aspirar a que o goberno radical se inhiba de denuncialos coma
os responsables de dificultades de aprovisionamento, nin que se prohiba
vincula-la súa excesiva codicia coa súa orixe ultramarina70 .
Os gobernos do Partido Radical fixeron poucos esforzos por protexer
ou regula-lo mundo do traballo. En vez diso, xurdiron organizacións especiais
toleradas polos mesmos, sobre todo durante a folga xeral de xaneiro de
1919, o seu obxecto era defende-la propiedade e atacar brutalmente ós
barrios obreiros; o máis prominente de tales grupos foi a Liga Patriótica
Arxentina, espertándose así o nacionalismo “copetudo y aristocrático”, que
enrolando a mozos da alta sociedade porteña, parten á caza do obreiro inmigrante,
logo tamén do ruso e catalán anarquista, e de todo o que aparente
ser de “ideas avanzadas”. Despois de 1923, a liga deu paso a virulentos grupos
nacionalistas, antiliberais e antisemitas, que foron en aumento durante
os anos 1927-1930, entre os seus membros había destacados intelectuais:
Leopoldo Lugones, que pasou do socialismo ó fascismo, ou Manuel Gálvez.
Os sucesos da Semana Tráxica a pesar de espertar unha onda de
xenofobia e opinións contrarias á inmigración, non supuxo ningunha
modificación da política inmigratoria. Así a Lei de Inmigración de 1923,
a pesar de que reflicte a latente preocupación e discusión que existía sobre
a necesidade de controla-lo número de inmigrantes e especialmente a súa
calidade, sen ser en esencia restrictiva, establecía severas medidas de control
no momento da chegada71 .
Outro aspecto que nos interesa analizar, aínda que sexa brevemente,
é a postura da colectividade e da prensa galega ante o tema do anarquismo
e da importante presencia de galegos no mesmo, para o cal seguiremos basicamente
o xornal Correo de Galicia, pola súa rica información e porque cremos
que reflicte bastante ben a postura xeral da colectividade galega e española.
Ata este momento, a prensa galega da capital arxentina mantén un
silencio xeralizado ante a conflictividade social, a represión ou as deportacións,
a pesar de que moitas das súas víctimas foron galegos así como tamén
70 Tulio Halperin Donghi: “Para qué la inmigración...,” op. cit., pp. 486 e ss.
71 M.ª Silva Ospital: Estado e inmigración en la década del 20. La política inmigratoria de los gobiernos radicales,
CEAL, Bos Aires, 1988.
249