Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

Galegos en América e americanos en Galicia
xeiro a nova lei facilitaba ao emigrante a expedición da tarxeta de identificación
dende o seu país de orixe e dende o porto de embarque.
Iso ía permitir no sucesivo un maior control político-administrativo
da poboación migrante e facilitar os estudios demográficos e as análises
estatísticas. A tarxeta de identificación, unha especie de carné de identidade
do emigrante, desburocratizaba e simplificaba trámites como a provisión
de pasaporte para entrar en México, aínda que xa nos portos -e
máis tarde, aeroportos- a inspección médica dos chegados e por ende a
última palabra cara á internación definitiva dos mesmos deixábase nas
mans do Servicio de Salubridade Pública e dos Delegados Sanitarios.
Ademais da presentación, era de obrigado cumprimento o selado da
tarxeta de identificación no porto de entrada, requisito sen o cal carecía
de validez e o inmigrante podía ser teoricamente deportado ao deducirse
diso unha internación ilegal. De calquera xeito e unha vez no país, con ou
sen tarxeta, carimbada ou non, se o inmigrante era persoa dalgunha solvencia,
de bos costumes e con amigos ou contactos na Secretaría de
Gobernación, case sempre conseguía permanecer en México, aínda que os
medios utilizados para iso non sempre fosen de todo lícitos.
O ingreso era xeralmente temporal e de ata seis meses para os turistas,
entre os que se incluía a viaxeiros paseantes, científicos, profesores,
escritores ou artistas, homes de negocios ou parentes de visita. A nova
lexislación definía como “inmigrantes” aos estranxeiros que chegaban por
máis de seis meses e excluía a persoas con minusvalías físicas ou mentais
e aos axitadores políticos tal como xa se contemplaba na Lei de 1908.
A Lei de Migración de 1926 facía explícito no seu articulado a existencia
dun filtro económico, ao excluir aos estranxeiros que ingresaban en
México sen contrato de traballo por un tempo superior ao ano ou con
medios económicos insuficientes para permanecer tres meses no país e
custearse a pasaxe de retorno á súa terra de orixe. Esta selección económica
era burlada habitualmente polos emigrantes galegos, unhas veces,
mercé á estructura da pequena propiedade campesiña que permitía monetarizar
unha das parcelas da explotación familiar ou un animal da cabana
doméstica, e noutras ocasións gracias ás remesas doutros parentes inmigrados
con anterioridade en diferentes países de América.
281