Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

74
seguíu sendo un dos principais destinos dos españois cun promedio anual,
entre 1945 e 1960, de 61.693 emigrantes; a súa producción industrial tras
a guerra foi absorbida por unha crecente demanda interna, aumentando
os salarios e a oferta laboral. O seu goberno iniciou unha política proinmigratoria,
selectiva, asimilable e economicamente útil, facilitando a
chegada de españois debido as súas afinidades culturais e favorecendo a
chegada de obreiros especializados. Tamén se contemplaba a reunificación
familiar. Así, en xeral, nos anos sesenta e setenta foi predominante a emigración
selectiva, de cooperación técnica a través de recursos humanos
altamente cualificados.
Aparecen novos países, destacando principalmente Venezuela –no
ámbito latinoamericano– e Estados Unidos e, xa en menor medida,
Canadá, na América anglosaxona. Venezuela foi o país americano que
rexistrou unha inmigración española máis numerosa na etapa da posguerra;
isto foi algo novedoso porque este país non participara dos destinos
principais na época dos desprazamentos masivos, pero o descubrimento e
a explotación masiva de xacimentos petrolíferos dende os anos vinte provocou
importantes modificacións na súa estructura económica, repercutindo
nun cambio de actitude dos poderes públicos en relación coa admisión
de extranxeiros. Este estímulo á inmigración tivo un forte matiz
selectivo 24 seguindo dous criterios: a asimilación social e a compatibilidade
ocupacional, para impedir a competencia cos venezolanos polos mesmos
traballos. En Estados Unidos estivo vixente a Lei de Cotas de 1924 25
ata os anos sesenta asignando a España un número de 250 inmigrantes por
ano, pero a partir de 1965 a lexislación norteamericana permitíu fluxos
maiores baseados na capacitación e nas vinculacións familiares, converténdose
así Estados Unidos no segundo país de elección para os galegos.
En Canadá, a falta de tradición migratoria española e a súa preferencia por
24 Aceptábanse como inmigrantes ós estranxeiros de bos antecedentes, e con oficio fixo de agricultores,
criadores, artesáns, industriais, mecánicos, etcétera, poñendo restriccións en canto á raza, á idade, ás
actividades políticas, entre outras. Establecían unha porcentaxe máxima de traballadores extranxeiros
nas súas empresas; a finais dos corenta, crearon a Comisión Nacional de Inmigración encargada
de orientar a política para seleccionar á inmigración.
25 Para coñecer as consecuencias desta política pódese consultar o artigo de Charles B. Keely: “La política
de políticas migratorias en los Estados Unidos”, en Revista de Estudios Migratorios
Latinoamericanos, nº23, ano 8, CEMLA, Bos Aires, 1993.