Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

298
Hai dous inmigrados que se declaran industriais e un máis especificamente
industrial propietario, aínda que ningún dos tres pertenceu á
élite textileira poblana. Algúns varóns inmigrantes, ademais de Enrique
Bermúdez Seoane, e doutros de menor entidade xa citados, triunfaron en
maior ou menor medida. É o caso de Ramón Sobrado Díaz, que fixo a súa
entrada en 1909 e que se declara propietario nos anos trinta; ou o de
Manuel Barros Garrido, de Amiudal, no concello ourensán de Avión, o
municipio galego con maior número de habitantes inmigrados en México;
Manuel Barros chegou a México o ano 1910 en vésperas da Revolución,
e declárase comerciante nos trinta, cando está establecido na pequena
cidade de Jonotla, do Estado de Puebla. Outro triunfador, aínda que en
pequena escala –que podería ser grande desde as súas expectativas– é
Jovito Rodríguez Claro, de Córcores, que se interna en 1922 e nos anos
trinta aparece casado, residindo en Puebla e xa establecido como propietario
dun comercio de roupa.
Segundo consta nas fichas do RNE, o único vigués residente en
Puebla foi Carlos González Fernández, a onde chegou o ano que deu remate
a Gran Guerra, en 1918. Nos trinta declarábase propietario dun establo
e tiña a súa residencia na Fábrica Macián de Puebla. Temos ademais
un profesional liberal, algo inhabitual na emigración galega a México, trátase
de Silvino Bouzas Balboa, un dentista orixinario de Sobradelo de
Valdeorras, lugar da provincia de Ourense, no oriente galego, próximo ao
límite administrativo coa provincia de León. Silvino Bouzas fixo a súa
internación en 1923 e, tal como corresponde aos inmigrantes cunha boa
inserción socioprofesional, aparece casado en 1933, o ano de expedición
da súa tarxeta de identificación.
E non podían faltar os representantes do oficio ambulante máis
emblemático de Galicia, o dos afiadores e paraugueiros. Temos dous localizados
en Puebla. Un deles, Teodoro López Iglesias, fixo a súa entrada en
1921. Tanto el coma o seu compañeiro de oficio, quizais para reafirmar o
paso da dura errancia vagamunda da roda a unha nova situación de sedentarismo
acomodado, non se declaran paraugueiros sen máis, senón
“Propietarios de Paragüería”. Na data de expedición da súa tarxeta, –principios
dos anos trinta, como a inmensa maioría dos inmigrados–, Teodoro