Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

36
menticio que lles foi dispensado nos barcos. Isto require unhas consideracións
previas. A diferente opinión que os emigrantes puideran ter sobre a
alimentación non dependía só da distinta cociña que lles tocara en sorte,
senón tamén da compañía de navegación e incluso do barco que tomasen.
Resulta obvio que entre os pasaxeiros dun mesmo barco, que viaxan incluso
en idéntica clase, existen apreciacións distintas das racións alimentarias
que se serven, aínda sendo estas as mesmas para todos. Existe un factor
relevante á hora de valora-la dieta recibida: o tipo de alimentación
que cada emigrante coñecera na súa familia de orixe. E é moi claro que,
en non poucos casos, a penuria, cando non a fame, era a nota dominante.
Unido ademais a unhas condicións de subsistencia francamente difíciles,
non poderá estranar que para quen así estaba afeito a vivir, a travesía,
unha vez superados os mareos e acostumados ás incomodidades que conlevaba
adaptarse a unha viaxe por alta mar, puidese parecer unha sorte de
vacacións –para moitos era a primeira vez que non tiñan que traballar
esforzadamente, por novos que fosen– nas que podían gozar “dunha vida
regalada”. E o feito de recibir unhas abondosas racións de comida non era
tampoco cousa de despreciar. Pódese concluír dicindo que o nivel de
pobreza de partida de cada un dos emigrantes debeu de ser un factor de
primeira orde á hora de xulgar esta cuestión.
Como resultaba que persoas menesterosas non había precisamente
poucas, non sorprenderá que, de feito, dispoñamos de varios testemuños
nos que se expresan opinións francamente favorables sobre a alimentación
nos barcos.
Así, por exemplo, unha muller nacida en Vilariño (O Barco) no ano
1909, que se decidiu a emigrar en 1925, sinalaba que se comía bastante
ben no barco que a conducira á Habana 68 .
Convén que nos refiramos agora á conmovedora biografía de
Carmen Cornes, quen, con quince anos, trasladouse dende Vilagarcía a
Bos Aires (a onde emigrara previamente o seu pai) en 1927. Viaxaba con
outras tres mozas, acompañadas todas elas por un paisano dunha aldea
68 Entrevista realizada por Ana Rosa Fernández Pérez a Felisa Paradelo Paradelo, nada en Vilariño (O
Barco) no ano 1909. Emigrou a Cuba en 1925 e retornou bastantes anos despois durante seis meses,
para regresar alá e instalarse despois co seu esposo en Asturias. Fondo HISTORGA.