Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

322
- Son as mulleres as que emigran a idades menores e ademáis alcanzan
índices máis elevados na porcentaxe de taxa matrimonial, o que estaría
en relación coas estratexias familiares dos emigrantes varóns, que
en ocasións optan por establecer lazos matrimoniais coas naturais do
seu lugar de orixe. Así, o varón emigrado, tras facer fortuna, volvía á
súa terra para buscar muller e voltar coa súa nova familia a Chile.
3. 4. CAUSAS DE EMIGRACIÓN
3. 4. 1. Socioeconómicas: esperanzas de fortuna
Na maioría das ocasións son razóns económicas as que xeran a emigración,
pero estas van dende a busca de solucións á estricta penuria
(sobre todo no período posterior á Guerra Civil), ata os desexos de mellorar
unha situación acomodada pero con abundantes expectativas de crecemento
e progreso se se viaxa a América. Nesta ocasión estamos ante a
emigración dunha familia rural acomodada de pequena fidalguía, que non
emigra por necesidade económica imperiosa senón polas expectativas de
progreso que América ofrecía, por iso consideramos necesario facer unha
análise máis pormenorizada do caso observado para a familia Moure.
José Moure Nande13 , propietario de numerosas terras na parroquia
de Vilaquinte, especialmente a raíz do seu matrimonio con Elena
Rodríguez Grande14 , e relacionado coa élite política do municipio de
Carballedo e do partido xudicial de Monforte de Lemos, emigra coa súa
esposa e os seus catro fillos menores a Bos Aires en 1924. Dous motivos
levábanlle a isto:
- En 1920 precedéralles na aventura o seu fillo Manuel Moure
Rodríguez, que tendo recibido educación nos colexios maristas de
Tui, Figueras e Francia, foi enviado a Bos Aires pola empresa franco-uruguaia
de turismo Ex-printer, que quería estende-lo seu radio
de acción ó outro lado do Río da Prata. O éxito da empresa provocou
que Manuel ofrecese á súa familia o desprazamento a Bos
13 Formación académica no Seminario de Lugo, e co seu tío, Manuel Moure Eiriz, como párroco de
Vilaquinte.
14 Filla única de Manuel Rodríguez Neira, propietario e Xuíz de paz dende 1899, e de Elena Grande,
tamén propietaria de terras.