Descargar - Secretaría Xeral da Emigración - Xunta de Galicia

220
extraordinario, pasando de 663.854 habitantes no ano 1895 a 2.415.142
no ano 1936, e onde xorde por excelencia o movemento gremial.
Desde datas moi temperás, na capital arxentina e na súa provincia
radicaron máis da metade dos españois. Así segundo o censo nacional do
ano 1895 existían na capital 80.352 españois, número que se incrementou
considerablemente, e así á altura de 1914 había 306.850 españois, que
representaban o 39, 42 por cento da poboación estranxeira. Deles, unha
porcentaxe moi elevada era de orixe galega, en concreto ata finais do
século pasado ó redor do 55 por cento dos inmigrantes españois na
Arxentina eran galegos.
Pero cos novos poboadores chegaron tamén as ideas disolventes da
orde social. Os primeiros indicios da actividade anarquista na Arxentina
teñen lugar nos anos setenta do século XIX, reducidos ós círculos dos inmigrantes
españois, italianos e franceses, e que teñen como intención a creación
das filiais da I Internacional en América Latina. Na década do 1890
non se percibía unha influencia palpable dos grupos anarquistas en ningún
dominio importante do país, o que lles posibilitou gozar durante eses anos
dunha liberdade relativa para as súas actividades. Pero non se tratou dunha
realidade permanente: algunhas veces endurecíase a política liberal por
causa xeralmente de acontecementos que tiñan lugar en Europa ou en
Norteamérica. Así as autoridades migratorias non esperaron á promulgación
de leis especiais, senón que empezaron a prohibir, practicamente, o
ingreso de inmigrantes coñecidos polas súas relacións con círculos anarquistas
en Europa. O primeiro caso produciuse en outubro do 1897, cando
se vedou o ingreso de tres anarquistas españois expulsados de Barcelona.
Ademais durante a década dos noventa, no anarquismo, que conquistará
un lugar particular no movemento obreiro a inicios do século XX,
o conflicto que existía no seu seo “entre organizadores y antiorganizadores”
dirímese a favor dos primeiros ó finaliza-la década gracias á influencia
directa de Errico Malatesta e Pietro Gori, quedando así o camiño
expedito para a constitución de gremios orientados ó anarquismo.
Non obstante a hexemonía conseguida polo anarquismo ó redor de
1905, todo suxire que despois do ano 1910 comezou unha inexorable
caída, esvaecéndose a súa influencia no ámbito sindical. Por outra banda,