slâm ahlâkı

par, evlere girer. Bunları yapabilmek için tehlükelere atılır.Bunlar arasında yakalananlar, işkencelere katlanarak, hattâmallarını, cânlarını vermeği göze alarak, suç ortaklarını ele vermemeğişecâ’at sayarlar. Hâlbuki, bu alçaklarda şecâ’atin kokusubile yokdur. Şecâ’at sâhibi kimse, aklın ve dînin beğendiği şeyiyapmak için ortaya atılır. Millete, hükûmete hizmet etmek,sevâb kazanmak ister. Şecâ’at güzel huyuna kavuşarak, Allahüteâlânın rızâsına ulaşmağı sever. Kurdun, kaplanın saldırmalarıda bir kahramânın hücûmuna benzer ise de, şecâ’atla alâkalarıyokdur. Kuvvetleri ve yaratılışları îcâbı saldırarak zarar yaparlar.İyi düşünce ile ve hayr yapmak, sevâb kazanmak için ileriatılmazlar. Kendilerine dayanamıyan za’îflere hücûm ederler.Silâhlı ve kuvvetli bir kimsenin, silâhsız, çıplak, aç bir kimseyesaldırması da böyledir. Bu ise, şecâ’at olmaz. Şecâ’at demek, aklı,fikri ve bilgisi ile saldırmayı uygun görmek, dünyâ kazancınıdüşünmeyip, rûhunda şecâ’at iyi huyu bulundurmağı, tehevvürve korkaklık kötü huylarından kurtulmağı istemek demekdir.Böyle kimse, zararlı, çirkin iş işlemekden ise, ölmeği tercîh eder.Şerefle ölmeği, şerefsiz yaşamakdan üstün tutar. Hayr ile anılmağı,yüz karası ile yaşamağa değişir. Şecâ’atde, yaralanmak veölmek tehlükeleri olduğu için, önceden tatlı olmıyabilir. Fekatsonunda, dünyâ ve âhıret kazanclarının ve zaferin lezzeti ilesonsuz tatlı olur. Hele islâmiyyeti korumak, Resûlullahın parlakdînini yaymak için can vererek (Şehîd olmak) lezzeti, dünyâ veâhıret lezzetlerinin hiç birinde bulunmaz. Nitekim Âl-i İmrânsûresinin yüzaltmışdokuzuncu âyetinde meâlen, (Allah yolundacanlarını verenleri ölü sanmayınız! Onlar diridir. Rablerininni’metlerine kavuşmuşlardır) buyurulmuşdur. Şecâ’ati medheden hadîs-i şerîfler sayılamıyacak kadar çokdur. Cihâddan kaçmak,insanı ölümden kurtarmaz. Ömrü uzatmaz. Düşman karşısındakalmak da, insanı öldürmez, yok etmez. Ecel, ileri ve gerigitmez. İnsanın ömrü değişmez. Çok olur ki, kaçmak ölüme sebebolur. Düşmana karşı dayanmak da, zafere ve selâmete kavuşdurur.Hazret-i Mu’âviye “radıyallahü anh” diyor ki, Sıffînmuhârebesinde kaçmağa niyyet etmişdim. (Sabr eyliyen, belâdankurtulur) hadîs-i şerîfi hâtırıma geldi. Sabr etdim, dayandım.Allaha şükr, kaçmakdan kurtuldum. Bu sabrım sâyesindehilâfete kavuşdum.Şecâ’atin temeli, Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Onatevekkül etmek, Ona güvenmekdir. Allahın arslanı, şecâ’at nehrlerininkaynağı, vilâyet bağçesinin gülü olan hazret-i Alî “radıyal-– 160 –