1984

Хөлийн чимээ ойртсоор хаалга онгойж Обрайен орж ирлээ.
Смит болгоомжтой байх ёстойгоо мартаад бослоо. Тэрээр энэ олон жилд анх удаагаа
теледэлгэц бий гэдгийг мартчихжээ.
"Та чинь эдний талынх юм уу!” гэж тэрээр хашгирлаа.
“Би аль хэдийнээ эдний талд орсон” гэж Обрайен яльгүй харуусан жоготойхон хэллээ.
“Смит, чи үүнийг мэдэж байсан шүү дээ. Өөрийгөө бүү хуур. Чи үүнийг мэдэж байсан..
ерөөсөө мэдэж байсан”
Тийм ээ, тэрээр одоо л ойлголоо. Ерөөсөө мэдэж байсан юм. Харин одоо энэ тухай бодох зав
алга. Одоо ганц юмыг л, харгалзагчийн гарт байгаа бороохойг л харж байна. Тэр
бороохойгоор толгойн орой руу, чих рүү, мөрөн дээр, тохой руу гэх мэтээр хаана ч цохиж
болно.
Тохой руу! Смит өвдсөнөөсөө мэдрэл алдан тохойгоо гараараа барьж өвдөг дээрээ уналаа.
Нүдэнд нь бүх юм эрээлжиллээ. Ганц цохилт ийм их өвтгөнө гэдэг нь ухаарахад бэрх,
ухаарахад бэрх юм! Нүд нь эрээлжлэхээ зогсоход дээш харвал хоёр хүн дээрээс нь харж
байна. Хуяг түүний өвдсөнөөсөө ярвалзан мурилзаж буйг хараад инээж байна. Юутай ч гэсэн
нэг юм тодорхой боллоо. Өвчин шаналгааг ихсээсэй гэж яагаад ч, юу ч болсон хүсч болохгүй.
Өвчин шаналгаанаас ганцхан л юм хүснэ, зогсоосой л гэж хүснэ. Бие махбодийн өвчин
шаналлаас адгийн юм гэж байхгүй. Тэрээр өвчтэй тохойгоо барин шал дээр тэлчигнэж
байхдаа өвчин шаналал ирэхэд эрэлхэг зоригтонгууд байхгүй, эрэлхэг зоригтонгууд байхгүй
гэж өөртөө давтан давтан хэлж байлаа.