1984

Смит хэдхэн алхмын цаана зогсох бөгөөд түүнд ойртож зүрхлэхгүй байв.
“Би замдаа юм яримааргүй байлаа. Микрофон байвал яана. Бараг үгүй биз дээ, гэхдээ л
юмыг яаж мэдэх вэ. Цаад өөдгүй юмнууд чинь дуу хоолойг танивал яана. Энд айх юм
байхгүй”.
Смитэд түүнд ойртох зүрх хүрэхгүй л байна.
“Энд айх юм байхгүй юү?”
“Айх юм байхгүй. Модыг харж байна уу? Яшил мод байсныг нь огтолчихсон юм билээ. Энд
хүний бугуйнаас нарийхан сургааг ургачихсан юм. Микрофон зоочих бүдүүн мод энд
байхгүй. Тэгээд ч би энд өмнө нь ирж байсан юм”.
Тэр хоёр зүгээр л ярьж байлаа. Смит бүсгүйд юутай ч гэсэн ойртож очлоо. Бүсгүй Смитийн
өмнө зогсоод энэ яагаад хөддөхгүй байна гэсэн шиг жоготойхон инээмсэглэн зогсоно.
Смитийн гар дахь хонхон цэцэгнүүд аяндаа асгаран унахад тэрээр бүсгүйг гараас нь барилаа.
“Би энэхэн хормыг хүртэл чиний нүд ямар өнгөтэйг мэдэхгүй байсан гэвэл үнэмших үү?, Хар
нүд, хар сормуустай харавтар нүд. Чи одоо намайг сайтар хараад авчихлаа. Дургүй чинь
хүрэхгүй байна уу?”
“Огтхон ч үгүй”
“Би гучин есөн настай. Авгайтай, түүнээс хагацаж чаддаггүй. Миний судас бүдүүрсэн. Таван
хиймэл шүдтэй”
“Энэ бүхэн ямар хамаатай юм бэ?”
Хэн нь эхэлснийг анхандаа мэдсэнгүй, нэг л мэдэхэд тэврэлдэн зогсож байна. Анхандаа
тэрээр юу ч мэдэрсэнгүй, зүгээр л бодож зогслоо. Ийм амархан уу гэж бодлоо. Бүсгүйн залуу
халуун бие өөр рүү нь наалдаж өтгөн хар үсэнд нь нүүр нь шүргэж байна. Тийм ээ, Үнэхээр
шүү!, Бүсгүй толгойгоо дээш өргөхөд тэрээр зөөлхөн улаан уруул дээр нь үнслээ. Бүсгүй
Смитийг хүзүүгээр нь тэврээд хонгор минь, хайрт минь, амраг минь хэмээн Смитийн гарын
аяыг
даган хэвтэж хүссэнээр нь болов. Харамсалтай нь тэрээр бүсгүйн биед нь хүрснээс өөр
таашаал авсангүй. Түүнд өөрт нь баяр бахдал төрж байсан ч одоо болтол энэ болж буй юманд
итгэж чадахгүй байлаа. Тэрээр энэ бүхэнд баярлаж байсан ч хүсэл тачаал төрөхгүй байна.
Бүх юм хэтэрхий түргэн боллоо. Бүсгүйн залуу нас, гоо үзэсгэлэнгээс эмээж байна. Тэрээр
эмэгтэй хүнтэй хавьтахгүй байгаад дасчихжээ. Бүсгүй өндийж суугаад үсэндээ наалдсан
хонхон цэцгийг авснаа Смит рүү наалдан бүсэлхийгээр нь дахин тэвэрлээ.
“Зүгээр, хонгор минь. Яарах юм байхгүй. Бидэнд цаг байна. Сайхан нуугдах газар байгаа биз?
Би аяллын үеэр бусдаас хоцорч яваад олсон юм. Ойр хавьд хүн явбал зуун метрийн цаанаас
дуулдана”