1984

Цагдаагийн үргэлжлэл нь болжээ. Хүн бүрт ойр дотных нь хүнийг мэдээлэгч болгожээ.
Смит дахиад л Кэтринийг бодож байна. Кэтрин тийм тэнэг биш байгаад Смитийн тэрсүү
үзэлтэй гэдгийг мэдсэнсэн бол Сэтгэхүйн Цагдаад гарцаагүй мэдээлэх байсан. Шатсан
халуун нар, бүгчим агаар, духнаас нь дуслах хөлс авгайнх нь талаар санууллаа. Тэрээр арван
нэгэн жилийн өмнө өөрт нь юу тохиолдсон тухай, үнэндээ бол юу тохиолдоогүй тухай
Жулияд ярьж байлаа.
Энэ явдал гэрлэснээс хойш гурав юм уу, дөрвөн сарын дараа болсон юм. Кентийн хавьд
аялалд явж байгаад тэр хоёр бусдаасаа хоцорчихож билээ. Хоёр гурван минут сандарч гүйж
байгаад замаа алдаад шохойн чулуу гаргаж байсан хонхорт тулж очсон юм. Урд нь хорь, гучин
метр гүнзгий нүх байлаа, ёроолд нь том бул чулуунууд харагдана. Зам асуух хүн байсангүй,
Кэтрин төөрчихлөө гээд их сандарч байна. Хөгжиж шуугисан аялагчдаасаа жаахан
хоцорчихно гэдэг нь түүний хувьд зөрчил байлаа. Кэтрин нөгөөдүүлээ хайхаар буцаж гүйх
гэж завдаж байтал Смит чулуун хадны ирмэг дээр тэрэм цэцэг сагсайж ургасныг харлаа. Нэг
үндэснээс ургасан хоёр цэцгийн нэг нь час улаан, нөгөө нь хүрэн өнгөтэй аж. Смит ер нь
ийм цэцэг үзээгүй болохоор Кэтринийг дуудлаа.
“Кэтрин, хараач ээ! Ямар гоё цэцэг вэ. Тэр бутны ёроолд байна. Харж байна уу, хоёр өнгөтэй
юм?”
Кэтрин нилээд хол явчихсан байснаа уцаарлан буцаж ирээд Смитийн заасан цэцгийг үзэхээр
нүхний аман дээр гарлаа. Смит түүний ард нь гараад бүсэлхийнээс нь барьж зогслоо.
Смитэд биднээс өөр хэн ч энд алга гэсэн бодол төрлөө. Нэг ч хүн алга, цэцэгний навч ч
хөдлөхгүй байна, шувуу ч жиргэхгүй байна. Ийм газар нууц микрофон байхвий гэж айх
хэрэггүй, байлаа ч гэсэн чимээнээс өөр юу мэдрэх юм бэ? Үд дөнгөж хэвийсэн хав халуун,
нойр хүргэсэн үе байлаа. Нар дээрээс шарж хацар даган хөлс гоожиж байлаа. Түүний
толгойд ингэчихвэл яадаг юм бэ гэсэн бодол...
“Түлхчихгүй яасан юм бэ хонгор минь. Би л байсан бол түлхчих байсан юм”
"Тийм ээ, хонгор минь чи бол түлхчих байсан. Би одоогийнх шигээ байсан бол түлхчих
байсан. Магадгүй... Гэхдээ сайн мэдэхгүй байна”
"Түлхээгүйдээ харамсаж байна уу?”
"Тийм ээ, Ер нь бол харамсаж байна”
Тэр хоёр тоостой шалан дээр зэрэгцэн сууж байна. Тэрээр бүсгүйг өөр рүүгээ татвал тэрээр
толгойгоо Смитийн цээжин дээр тавихад түүний үс тагтааны өтөгнөөс хүчтэй үнэртэж
байна. Бүсгүй ч их залуу, тэгээд амьдралаас ямар нэг юм хүсэж байгаа, муухай санагдсан
хүнээ өндөр дээрээс түлхсэнээр юу ч шийдэхгүй гэж Смит бодож байлаа.
“Үнэндээ ингэх нь юу ч өөрчлөхгүй л дээ”
"Тэгвэл түлхчихсэнгүй гэж юунд харамссан юм бэ?”