1984

Тэрээр хав харанхуй хананы өмнө зогсож байлаа, хананы цаана тэсвэрлэшгүй харахад нүд
хальтирмаар аюумшигтай юм байна. Зүүдэн дундаа харанхуй хананы цаана юу байгааг сайн
мэддэг болохоор өөрийгөө хуурч байна гэсэн сэтгэгдэл төрдөг байлаа. Тархин дотроосоо нэг
хэсгийг нь гаргаад хаяж байгаа юм шиг асар их хүч гарган тэр юмыг ил гаргаж ч чадахсан
билээ. Тэхдээ нөгөө юм нь юу болохыг мэдэж чадалгүй сэрчихдэг юм. Харин Жулиягийн
дуусгаагүй яриа тэрхүү аймшигтай юманд хамаатай юм.
“Уучлаарай, зүгээр, зүгээр. Харх харах дургүй, өөр юм байхгүй”
“Бүү санаа зов доо, хонгор мннь. Энэ новшнуудыг ийш нь оруулахгүй дээ. Явахдаа нүхийг нь
бөглөчихнө. Дараа шохой авчраад сайн бөглөчихнө”
Бажигдал сандрал харанхуйлсан мөчүүд мартагдаж эхэллээ. Смит бага зэрэг ичингүйрэн
орны толгойд суулаа. Жулия орноос босч хөх баадайгаа өмсөөд кофе чаналаа. Хайруулаас
дэндүү хүчтэй, хамар цоргисон үнэр гарч буйг гаднаас хэн нэгэн мэдээд юу вэ гэж сонирхож
болох тул тэр хоёр цонхоо хаажээ. Кофе уухад хамгийн хорхой хүргэм нь түүний амтанд биш,
харин олон жил чихэр орлуулагч хэрэглэсээр байгаад мартчихсан, хэлэнд амтагдах чихрийн
гоё амт байлаа. Жулия нэг гараа халаасандаа хийчихсэн, нөгөө гартаа жимсний чанамалтай
бутерброд барьчихсан өрөөн дотуур нааш цаашаа алхан номын тавиур дээрх номнуудыг нэг
харж, эвхдэг ширээг хэрхэн засах тухай ярьж, хэр зэрэг тав тухтайг нь үзэх гэж зөөлөн
сандалд сууж босоод арван хоёр цагийн хуваарьтай цагийн нүүр рүү хөгжилтэй бөгөөд
хүлцэнгүй харж байлаа. Тэрээр бөөрөнхий шилийг гэрэлд ойрхон харах гэж ор руу авчирлаа.
Смит бөөрөнхий шилийг гартаа аваад доторхи борооны дусал шиг гүнийг нь дахин нэг
бахдан харлаа.
“Энэ юунд хэрэгтэй юм бэ?”гэж Жулия сонирхов.
“Юунд ч хэрэггүй байх аа... юунд ч хэрэглээгүй юм билээ. Тийм болохоороо надад таалагдаж
байгаа юм. Хувирган өөрчлөхөө мартчихсан түүхийн жижигхэн тасархай л юм даа. Хэрэв
уншиж чадцагсан бол энэ нь зуун жилийн өмнөх үеийн ажиг сураг мөн” “Хананд өлгөөтэй
тэр зураг. Үнэхээр өнгөрсөн зууных уу?” гэж Жулия толгойгоороо дохин хэллээ.
"Тэрнээс эртнийх ээ. Хоёр зуун жилийн өмнөх үеийнх байх аа. Хэлэхэд хэцүү л дээ. Одоо
ямар ч юмны насыг тогтоох аргагүй болж дээ”
Жулия зурганд ойртож очоод зогслоо.
“Эндээс нөгөө балмад амьтны нүүр цухуйж байдаг юм. Энэ юун байшин бэ? Би үүнийг хаа
нэг газар үзсэн юм байна”
“Энэ бол сүмийн байшин, юутай ч сүм байсан юм. Даничуудын Гэгээн Клементийн сүм
гэдэг нэртэй байсан юм. Гэгээн Клементийн сүм амтат зүрж, нимбэг гэж дуудна” гэж тэрээр
ноён Чаррингтоны заасан шүлгийн эхийг санаж хэллээ.
Жулия түүний гайхлыг төрүүлэн.