1984

“Бясаа ч үй түм байх даа. За тэр ч ямар хамаа байсан юм, тийм ээ?” гэж Жулия ярилаа. Өнөө
үед үгээгүйчүүдийн гэрээс өөр газарт хоёр хүний ор үзэгдэхээ больжээ. Смит хүүхэд ахуй
цагтаа ийм ор дээр унтдаг байсан. Жулия ийм ор дээр унтаж байснаа ерөөсөө санахгүй
байна.
Тэр хоёр нэг хэсэгтээ унтчихсан бөгөөд Смит сэрээд хартал цагийн зүү есийг зааж байна.
Жулия гар дээр нь толгойгоо тавьчихсан унтаж байна. Түүний нүүрний будагны ихэнх нь
Смитийн нүүр, дэрэнд наалдчихсан байх ба нүүрэнд нь үлдсэн жаахан будаг хацрын нь
товгорын гоёыг илтгэнэ. Жаргаж буй нарны шар гэрэл орны хөл, задгай зууханд тусаж задгай
зуухан дээр хувинтай ус буцалж байна. Хашаан дотор нөгөөх эмэгтэй дуулахаа больчихсон,
гудамжнаас хүүхдүүд хашгирах дуу сулхан дуулдана. Смит арилгачихсан өнгөрсөн цаг үед
зуны сэрүүхэн орой эрэгтэй, эмэгтэй хоёр хүн шачдан нүцгэн ийм ор дээр хэвтээд хүссэн
үедээ энгэр зөрүүлж, дуртай юмаа ярилцаж, гаднаас гарах амгалан чимээ шуугианыг сонсож,
босох ямар ч шаарддагагүй хэвтэж байсан болов уу гэж сонирхон бодно. Ийм юм хэвийн юм
шиг цаг хугацаа ер нь ч байсан уу? Жулиа сэрж нүдээ нухлаад тохой дээрээ өндийгээд задгай
зуух руу харлаа.
“Усны хагас нь буцчаад ширгэчихсэн байна. Би босоод одоохон кофе хийе. Бидэнд цаг байна.
Танай байрны гэрлийг хэдэн цагт тасалдаг вэ?”
“Хорин гурав гучид”
“Нийтийн байранд хорин гурван цагт тасалдаг юм. Түүнээс өмнө байрандаа орохгүй бол...
Хүүе! Балиар амьтныг дээ, чамайг!” Тэрээр гэв гэнэт орон дээгүүр тэрийж үсрээд шалан
дээрээс шаахайгаа шүүрч аваад Хоёр минут Үзэн Ядалтын үеэр Голдштейн рүү толь бичгийн
ном шидсэн шигээ эрэгтэй хүүхэд шиг гараа далайн өрөөний булан руу аль байдгаараа шидэж
орхив.
“Юу болоод байна вэ?”.
“Харх байна. Хананцарын цаанаас толгой нь цухуйж байхгүй юу. Тэнд үүртэй юм. Муу
новшийг хөөчихчөө шүү”
“Харх гэнээ! Энэ өрөөнд байдаг байх нь ээ?”
"Тийм ээ, зөндөө байгаа. Зарим газар бужигнаж байдаг юм. Харх хүүхэд рүү довтолдгийг чи
мэдэх үү? Довтлоно оо. Зарим газар эх нь нялх хүүхдээ орхиж болдоггүй юм. Хамгийн
муухай нь, энэ муу хогнууд чинь..”
“Боль доо!”
“Хөөрхий амьтан! Царай чинь бүр цайчихжээ. Яасан бэ? Хархнаас айдаг юм уу?”
“Харх... Энэ хорвоод үүнээс өөр аймшигтай юм байхгүй” Жулия түүнийг өөрийнхөө биеэр
тайтгаруулах гэсэн юм шиг гараараа тэвэрч аваад хөлөө өвдөг дээр нь тавьжээ. Тэрээр насан
туршид нь өөрийг нь зовоосон нөгөөх танил айдастаа хэдэн хором автсан юм шиг байлаа.