1984

Фартинг надад өг! гэж Гэгээн Мартинг дуудна Өрөө төл! гэж Олд-Бейли уурлан дуудна.
Цааш нь юу билээ санахгүй байна. Харин яаж төгсдөгийг нь санаж байна. «За одоо хэдэн лаа
асаая, чи орондоо орж болно. За одоо хурц илдээ авья, толгойг чинь тас цавчья»
Энэ нь нууц үг, түүний хариулт шиг байлаа. «Олд-Бейли»-ийн дараагаар өөр бас юм байх
ёстой. Ноён Чаррингтонтой аятайхан харилцах юм бол түүний ой ухаанаас дахиад юм гаргаж
болно.
“Хэн чамд үүнийг зааж өгсөн юм бэ?” гэж тэрээр асуулаа. “Өвөө маань зааж өгсөн юм.
Намайг жаахан охин байхад тэр надад хэлж өгсөн юм. Намайг найман настай байхад түүнийг
ууршуулчихсан юм, ямар ч л гэсэн тэрээр сураггүй алга болсон юм. Ямар нимбэг байлаа даа.
Нимбэгийг би үзсэн. Шаравтар өнгөтэй, хурц үнэртэй жимс бий” гэж Жулия гэнэт ярилаа.
“Би нимбэгийг санаж байна. Тавиад онд зөндөө байсан юм. Их исгэлэн, үнэртэхэд л шүлс
гоожно” гэж Смит хэлэв.
“Зурагны ард лав бясаа байгаа байх. Яаж ийгээд түүнийг аваад сайн цэвэрлэнэ дээ. Бид явах
нь зүйтэй байх аа. Би бас нүүрнийхээ будгийг сайн угаах хэрэгтэй байна. Яасан харамсалтай
юм бэ! Дараа нь чиний нүүр дээрх уруулын будгийг арилгая”
Смит хэдэн мөч хэвтлээ. Өрөөнд харанхуй орж байхад тэрээр гэрэл рүү хараад бөөрөнхий
шилээ ажиглаж байв. Тэрээр шүрийг бус шилний доторхыг сонирхон харж байлаа. Шил нь
гүн гүнзгий, тэгсэн мөртлөө агаар шиг тунгалаг аж. Шилний гадаргуу нь бүхэл бүтэн
дэлхийг агаар мандалтай нь хамт хумисан нуман хаалга шиг байх юм. Смитэд шилний дотор
орж болох юм шиг, аль хэдийнээ дотор нь орчихсон байна, тэр өөрөө, улаан модон ор, цаг,
сийлбэр зураг, бөөрөнхий шил, гэж санагдана. Бөөрөнхий шил бол түүний суугаа өрөө, шүр
бол тунгалаг шилний голд мөнхжүүлсэн Жулиягийн болон өөрийнх нь амь нас юм.