Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

Gereformeerde Kerken' gediend hebben. Voor hen is immers in art. 5 een bepaling opgenomen.
M.1. Depp. merken op dat de g.s. Kampen tot haar redactie is gekomen in verband met reacties uit de
kerken, waarin tot voorzichtigheid gemaand werd over het punt, dat in het bovenstaande als
vanzelfsprekend op de achtergrond staat. Namelijk dat in de daar genoemde gevallen voetstoots
moet worden aangenomen, dat de betreffende predikanten niet sinds kort de gereformeerde leer
belijden maar dit reeds lang hebben gedaan. Uit dien hoofde wil de inzender van deze reactie
hen dan ook rangschikken onder de in art. 5 bedoelde predikanten, die 'buiten de Nederlandse
Gereformeerde Kerken' gediend hebben en volgens een generale regeling beroepen kunnen
worden.
2. Depp. hebben overwogen dat de K.O. in herziene vorm vele jaren in de toekomst, zo de Here
wil, moet functioneren. Bij het voortschrijden van de huidige ontwikkeling wordt de mo
gelijkheid dat voorgangers, die uit andere kerkgemeenschap tot ons willen komen, nog maar
kort (weer) tot het belijden van de gereformeerde leer zijn gekomen, eerder groter dan
kleiner.
3. De mening van inzender, dat voor predikanten uit bijv. Chr. Geref. Kerken een regeling geldt
naar art. 5, wordt gesteund door de Korte Verklaring van Jansen, p. 26-27. Jansen begint daar
met te spreken over Roomse priesters in de 16e eeuw (die echter in art. 9 genoemd worden),
en citeert vervolgens een reeks kerkelijke besluiten uit de periode na 1892, die achtereenvolgens
de toelating behandelen van predikers
a. uit Gereformeerde kerken buiten Nederland,
b. uit het Nederlandsch Hervormde Kerkgenootschap,
c. uit kerken van min vaste formatiën,
d. uit de Christelijke Gereformeerde kerk.
De aanduiding 'Nederlandse Gereformeerde Kerken' in art. 5 is kennelijk opgevat als de naam
van het kerkverband, zodat onder hen die daarbuiten gediend hebben predikanten kunnen wor
den geteld, die zowel in als buiten ons land in andere kerkformaties gediend hebben.
4. Dr. F. L. Bos in 'De Orde der Kerk', 1950, rangschikt eveneens de bedoelde kerkelijke besluiten
(uit 1893, 1914 en 1927) onder art. 5. Hij onderscheidt echter meer dan Jansen tussen de
predikers uit buitenlandse kerken (a) en die uit kerkgemeenschappen in Nederland (b, c, d).
Voor de eerstgenoemden, inzoverre ze komen uit buitenlandse kerken waarmee correspondentie
bestaat, is 'meerdere ruimte' geschape
5. Ds. H. Bouma in zijn 'Kerkenordening van de Geref. Kerken in Nederland', 1948 heeft de
kerkelijke besluiten over predikanten en kandidaten uit buitenlandse gereformeerde
kerken, waarmee correspondentie bestaat, gerangschikt onder art. 5, maar de besluiten over
predikers uit de N.H. Kerk, de kerken van 'min vaste formatie' en de Chr. Geref. Kerken
onder art. 9, p. 23-24, resp. 44-45.
6. Depp. zijn van oordeel dat Jansen, Bos en de inzender van bovenstaande reactie wel gelijk
hebben als zij ervan uitgaan, dat de 'generale kerkelijke bepalingen' in art. 5 alle besluiten zijn,
die onder 3 a, b, c, d zijn aangeduid. Volgens vigerend kerkrecht valt de toelating van predi
kanten uit de Ned. Hervormde, syn.Geref. en Chr. Geref. Kerken onder art.5 en niet onder art.
9.
Daarbij rijzen echter twee vragen:
a. verdient het geen aanbeveling, nu in onze eeuw de scheidslijnen tussen de
kerkgemeenschappen van 'reformatorische oorsprong' geleidelijk scherper worden en daar
sinds de Vrijmaking ook meer oog voor is dan voorheen, de categorieën ook duidelijker uit
elkaar te houden: enerzijds predikanten uit buitenlandse kerken waarmee kerkelijke
gemeenschap wordt geoefend, anderzijds predikanten uit kerkegroepen binnen Nederland
waarmee dat niet het geval is. Zo loopt de lijn bij Bouma.
b. wat is in de vigerende K.O. nog de betekenis van art. 9 naast art. 5.
7. T.a.v. de laatstgenoemde vraag wijzen depp. op het volgende. De kerkorde van Dordrecht
1618/19 kende in art. 5 géén bepaling over de beroepbaarheid van hen, die buiten de gerefor
meerde kerken gediend hebben. In de Dordtsche redactie van de K.O. regelt art. 9 de toelating
tot het predikambt van allen die zich van buitenaf bij de kerken voegden: nieuwelingen, d.w.z.
pas tot het christelijk geloof bekeerden of ook personen, die recentelijk uit het pausdom of een
secte kwamen, hetzij leken of geestelijken; verder mispriesters, monniken en wie anderszins