Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

Diende deze overweging dus de afwijzing van een dubbele correspondentie, ze gaf tegelijk een norm aan van
verdere strekking. Dit blijkt al daaruit, dat ze nauw aansloot bij een uitspraak van de generale synode van
Amersfoort 1948. Deze synode overwoog n.l., als grond voor de afwijzing van een uitnodiging voor de
G.O.S. van Amsterdam 1948 o.m. 'dat er geen oecumenisch kerkverband mogelijk is tussen kerken, die in
hun eigen land niet in één verband leven'. (Acta art. 75).
Dit is geen simpele constatering: als kerken in eigen land niet in één kerkverband samenleven,
dan kun je nu eenmaal niet internationaal samen een synode houden. Maar hier wordt gewezen op het
voorbijgaan van de kerkvergaderingswil van Christus voor eenheid en scheiding. Evenzo heeft ook de
generale synode van Berkel niet maar geconstateerd: Men kan geen correspondentie aangaan met een
kerkengroep, die van haar kant tegelijkertijd gemeenschap zoekt met kerkengroepen tussen welke onderling
nu eenmaal geen correspondentie bestaat, maar 'tussen welke geen correspondentie mogelijk is', n.l. vanwege
zulke diepgaande controversen, dat kerkelijke gemeenschap niet mogelijk blijkt (commissierapport Acta
Berkel blz. 112, waar ook van 'belijdenisverkrachting' wordt gesproken).
In deze regels van Amersfoort 1948 en Berkel 1952 ging het dus duidelijk om de toepassing, in
internationale correspondentie of synode van de schriftuurlijke belijdenis aangaande de kerk in de
Heidelbergse Catechismus Zondag 21 en in de Nederlandse Geloofsbelijdenis art. 27-29. De algemene kerk,
die verspreid en verstrooid is door afstanden en taalverschillen, wordt immers tesaam verbonden door
Christus' universele waarheid, de goddelijke leer van de Schriften en de daarin gegeven goddelijke
ordeningen voor de bediening van de sacramenten en de tucht. De plaatselijke kerken, die de merktekenen
van de ware kerk vertonen, zullen nationaal en internationaal gemeenschap met elkaar zoeken, terwijl ze
plaatselijk, landelijk en internationaal gemeenschap afwijzen met kerken, die openlijk van de belijdenis van
de goddelijke leer en ordening afwijken, of die zich schismatiek van de ware kerk hebben afgescheiden.
Aldus de lijn, door Calvijn (Institutie IV 1 e.v.) al gewezen, in de dertiger jaren tegenover de pluriformiteitsleer
weer gewezen, na de vrijmaking toegepast in de afwijzing van dubbele correspondentie en evenzeer van
eigen deelname aan de G.O.S. als van de kerkelijke correspondentie met kerken, die in de G.O.S.
gemeenschap oefenen met kerken, die openlijk de weg van de waarheid hebben verlaten.
Kerkelijke correspondentie is dan ook oefenen van kerkelijke gemeenschap met zusterkerken in de Here, die
door geographische afstanden en taalbarrières niet in één kerkverband kunnen samenleven. Dat blijkt ook uit
de regels voor deze correspondentie in de Nederlandse kerken voorheen aanvaard, die in de redactie van de
generale synode van Amersfoort 1967 ook aan de Koreaanse kerken zijn toegezonden, met daarbij de
besluiten onder art. 86 K.O. voor de correspondentie sinds 1892 genomen, inclusief als laatste de regel van
Berkel 1952 (zie art. 176 en bijlage van art. 285 van haar acta).
3. De nieuwe phase sinds Amersfoort 1967.
3.1. Werd sinds de vrijmaking alleen correspondentie onderhouden met uit gereformeerde emigranten
voortgekomen kerken, dat veranderde in 1967. Op de generale synode van Amersfoort kwam het
verzoek om correspondentie met de 'Presbyterian Church in Korea'. Deze kerkengroep had door
middel van haar deputaten meegedeeld:
a. dat ze de Westminster Confessie en twee Westminster catechismi als belijdenisgeschriften heeft
aanvaard, en de Westminster kerkorde als regel voor het samenleven in kerkverband;
b. dat ze geen banden heeft met andere kerken in Korea, echter wel correspondentie in rui-mere zin
onderhoudt met 'The Orthodox Presbyterian Church' en 'The Reformed Presbyterian Church' (van
de Evangelische synode) 'in America';
c. dat ze in 1966 besloot lid te worden van de Gereformeerde Oecumenische Synode en gedele
geerden te zenden naar haar samenkomsten te Amsterdam 1968 (Acta Amersfoort 1967 art. 241
sub C-2-3 en sub D-2-b).
3.2. Nu is het opvallend, dat de generale synode van Amersfoort met deze eerste aanvraag om kerkelijke
gemeenschap door middel van correspondentie van een presbyteriaanse kerk wel in bepaalde opzichten
in de lijn van haar voorgangsters ging, maar in andere opzichten ook een eigen, nieuwe weg heeft
ingeslagen. In een speciale brief heeft deze synode aan de Koreaanse kerken meegedeeld, wat ze
eveneens in het in art. 241 genoemde besluit uitsprak, dat deelname aan en afvaardiging naar de G.O.S.
het aangaan van kerkelijke correspondentie verhindert. Ter adstructie wordt met name gewezen op de
grote plaats, die de synodale gereformeerde kerken daarin innemen, 'die niet trouw gebleven zijn aan
het Woord van God, zoals dit door de kerken der reformatie in de 16de eeuw en daarna is beleden'. Na
enkele voorbeelden uit de veertiger tot en met de zestiger jaren te hebben gegeven, en daarbij te
hebben gewezen op de (toen komende) aansluiting bij de Wereldraad van Kerken, zegt de brief: 'Wij