Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

De kerkeraad zal de toegang tot het avondmaal van de Here ontzeggen aan hem, die de kerkelijke
vermaning hardnekkig verwerpt of die een openbare of in ander opzicht ernstige zonde begaan heeft.
Indien deze na talrijke daarop volgende vermaningen geen enkel teken van berouw toont, zal de
kerkeraad als uiterste remedie tenslotte tot de excommunicatie overgaan, waarbij het daarvoor
vastgestelde formulier dient te worden gebruikt. Niemand mag worden geëxcommuniceerd zonder
instemmend advies van de classis.
76, Artikel 76 (acta)
T. Voorstel:
Voordat de kerkeraad - na de ontzegging van het avondmaal en de daarop volgende vermaningen - tot
de excommunicatie overgaat, zal hij de gemeente bekend maken met de hardnekkigheid van de
zondaar. Daarbij zullen genoemd worden zijn zonde en de vele pogingen om hem tot inkeer te
brengen door bestraffing , ontzegging van het avondmaal én talrijke vermaningen.
De gemeente zal aangespoord worden hem aan te spreken en voor hem te bidden. Hiervoor zal
driemaal een afkondiging gebruikt worden.
Om de zondaar nog te ontzien zal in de eerste zijn naam niet genoemd worden.
In de tweede zal met het in art. 75 bedoelde advies van de classis zijn naam vermeld worden.
In de derde zal de kerkeraad aan de gemeente meedelen dat hij buiten de gemeenschap van de kerk
gesloten zal worden, als hij zich niet bekeert; op deze wijze zal de excommunicatie de stilzwijgende
instemming van de gemeente hebben.
Over het tijdsverloop tussen de afkondigingen beslist de kerkeraad.
77, Artikel 77 (acta)
T. Voorstel:
Wanneer een geëxcommuniceerde in de weg van berouw weer opgenomen wil worden in de gemeente,
zal dit aan de gemeente worden meegedeeld.
Als niemand hiertegen iets aanvoert zal hij na verloop van ten minste drie zondagen, onder openbare
schuldbelijdenis weer opgenomen worden, waarbij het daarvoor vastgestelde formulier dient gebruikt
te worden.
78, Artikel inzake tucht over doopleden (rapport-1976)
R. a. Enkele kerkeraden menen dat het onderscheid tussen schroomvalligen (die uit verkeerde
schuchterheid geen belijdenis durven doen) en afkerigen niet voldoende uit de verf komt. De
indruk kan opkomen, dat ook de eerstgenoemden aan de gemeente bekend gemaakt en zelfs met
de tucht getroffen moeten worden, wat niet de bedoeling is.
b. Andere kerkeraden missen in de tucht over afkerige doopleden de drievoudige afkondiging aan
de gemeente, zoals die bij de tucht over belijdende leden wordt voorgeschreven. Zij vragen of
aan de jonge leden die nog geen belijdenis deden, niet evenvéél zorg besteed moet worden als
aan de anderen.
Een kerkeraad is tevreden als er één afkondiging zonder de naam van het dooplid wordt inge
last. Hij ziet daarin dit voordeel, dat er aldus nog weer een duidelijke reden is om de betrokkene
tot een gesprek te bewegen. Het is vaak ontzettend moeilijk, met deze jongeren zelfs in contact
te komen.
c. Een kerkeraad wijst erop dat in het eerste lid over twee oorzaken van vermaan wordt gesproken:
nalatigheid in het doen van belijdenis, of ook overigens ontrouw inzake de nieuwe
gehoorzaamheid. Deze beide gevallen staan onder de voorwaarde, gelegen in de leeftijdsbepa -
ling 'volwassen geworden'. Maar: ook minderjarige doopleden (15 à 16 jaar) moeten toch
vermaand worden als ze in hun leven de bedoelde ontrouw laten zien?
d. Bezwaar tegen het woord 'formulier' in lid 2.