Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

Dordtse Leerregels. Dat dan in deze Westminster confessie (even-als in de catechismi) hier en daar
enigszins anders gesproken wordt over verbond, kerkregering en kerk dan in onze Nederlandse
confessies, kan reden zijn voor verder kerkelijk gesprek, maar geen verhindering voor kerkelijke
correspondentie naar de aangenomen regels en ook niet voor het samenkomen in een Gereformeerde
Internationale Synode. Dit laatste ligt duidelijk in de lijn van Amersfoort 1967. Deze synode heeft
namelijk de 'Presbyterian Church in Korea', die de Westminster confessie heeft, als zusterkerk in de
Here kerkelijke correspondentie aangeboden.
4.2. De bovengeschetste eigen historie van particuliere kerken in bepaalde plaatsen of landen heeft ook
haar duidelijke invloed op en betekenis voor de gemeenschap en de contacten, die er bestaan met
andere kerkengroepen, hetzij in eigen land of elders. Zo komen de Gereformeerde Kerken in
Nederland steeds meer in contact met kerken in het buitenland, die zelf relaties hebben met kerken,
waarmee dezerzijds geen correspondentie of gemeenschap wordt onderhouden. Deputaten stellen: een
formele toepassing van de regel van Berkel 1952 zou in de situatie van onze jaren een gewenste of
zelfs geboden contact-oefening met andere kerkelijke gemeenschappen kunnen blokkeren. Wij zullen
wel niet mistasten, als deputaten doelen op gewenste of zelfs geboden contactoefening niet met
andere kerken omdat deze de naam van ware kerken van Christus naar de art. 27-29 N.G.B. niet kan
worden ontzegd. Nu is boven aangetoond, dat de regel van Berkel slaat op gemeenschap met
kerkengroepen, tussen wie onderling geen correspondentie mogelijk blijkt naar dezelfde confessionele
normen. Maar deze regel slaat niet op elke relatie met andere kerken waarmee de Gereformeerde
Kerken in Nederland correspondentie aangaan of gewenst of geboden achten, zoals Amersfoort 1967
al bewees.
Deputaten wijzen er dan op, dat buitenlandse kerken (b.v. de E.P.C. in Ierland) haar houding tegenover
de G.O.S. en ten aanzien van andere buitenlandse contacten niet door Nederlands-kerkelijke
verhoudingen laten bepalen, maar door haar eigen situatie en wat men daarin als schriftuurlijke roeping
ziet.
Deputaten gaan dan echter weer van het laatste, meer algemene naar de bijzondere toespitsing op de
vraag: 'zijn wij verantwoord indien we weigeren in gemeenschap te treden met kerken, die wij
overigens herkennen als zusterkerken, zolang niet alle contact met de G.O.S. verbroken is en eveneens
ieder ander contact dat van gelijksoortig karakter is.' Dat is de vraag, die volgens de deputaten onder
ogen dient te worden gezien.
Nu meent uw commissie, dat door de voorgangsters van uw synode altijd gezegd is dat deelname aan
de G.O.S. een verhindering is voor kerkelijke gemeenschap (in eenheid van samenleven in
kerkverband aan het adres van de Chr. Gereformeerden en voor kerkelijke correspondentie aan het
adres van de Koreaanse kerken (zie de brieven van Amersfoort 1967 en alle uitspraken dienaangaande
van volgende synoden).
Uw commissie meent dat deze situatie voor de huidige G.O.S. nog evenzeer geldt, op reeds genoemde
en nog te noemen gronden. Die uitspraken blijven gelden, ook als deputaten wijzen op de eigenaardige
situatie van kerken, die geen correspondentie (meer) willen hebben met de synodaal gereformeerde
kerken in Nederland, maar hun lidmaatschap van de G.O.S. voorshands handhaven. (E.P.C.I. en
O.P.C.). Klaarblijkelijk ziet men dat als van verschillend niveau. 4.3. De naam en de aard van
correspondentie.
Wij zullen wel allereerst in rekening moeten brengen, dat het woord correspondentie niet dezelfde
betekenis heeft voor de Nederlandse gereformeerde kerken, als voor gereformeerde kerken van
Engelse origine, zoals de presbyteriaanse kerken.
Voor de Nederlandse kerken is reeds eeuwen lang 'kerkelijke correspondentie' de naam voor het
oefenen van gemeenschap met zusterkerken (art. 48 K.O.), die in het verlengde ligt van de
gemeenschap in één kerkverband, die echter door afstand, taalverschillen of andere barrières beperkt
is. Zo spreken ook de regels voor correspondentie van het achtgeven op elkaars blijven bij de
gereformeerde belijdenis in leer, dienst, kerkregering en tucht; en het ontvangen van elkaars leden en
dienaren.
Deze betekenis had de uitdrukking 'kerkelijke correspondentie' tot na de tweede wereldoorlog ook voor
de door Nederlandse immigranten gestichte kerken als de Christian Reformed Church in Amerika en
Die Gereformeerde Kerk in Suid-Afrika; en dat geldt nog voor de met ons corresponderende kerken
daar.
Maar de van origine Engels sprekende kerken geven aan kerkelijke correspondentie vaak een veel
meer bij het dagelijks spraakgebruik aansluitende betekenis voor allerlei contacten, tot gewone
briefwisseling. Voor kerkelijke correspondentie spreken zij van 'Sister Church Relations" (de relatie