Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

ab.Er is mee te rekenen, dat in 'opzien' ook 'omzien' ligt opgesloten (vgl. Luk. 19: 44 grieks).
Het is niet alleen toezien dat de gemeenteleden binnen de perken van Gods wet leven,
maar ook: herderlijke zorg geven aan de schapen van Gods kudde.
ac. Het is wel zeker dat tot dit 'opzien-omzien', tot deze herderlijke zorg, in de ambtsbedie
ning van de apostelen te Jeruzalem ook behoorde het 'bedienen van de tafels', het uitdelen
aan de behoeftigen, Hand. 6: 2; 4: 35; 5: 2.
ad. Aangenomen kan worden dat het element van de armenverzorging aanvankelijk in andere
gemeenten een deel geweest is van het weiden en zorgen door de oudsten. De ondersteu
ning vanuit Antiochië voor de broederschap in Judea werd in handen gesteld van de
oudsten, Hand. 11: 30. Zo laat zich verklaren, dat overal oudsten worden aangewezen,
Hand. 14: 23; Tit. 1: 5, zonder dat er direct sprake is van diakenen.
De uitdrukking 'als een beheerder van het huis Gods' in Tit. 1: 7 ('huisverzorger', vgl. de
'rentmeester' in Luk 12: 42) kan de zowel de zorg met het Woord als de zorg met de
helpende hand omvatten.
ae. Het element van de daadwerkelijke hulpverlening (dienst van de barmhartigheid) wordt
via een in de Schrift niet precies beschreven proces de afzonderlijke taak van diakenen.
Duidelijk komen ze als aparte ambtsdragers naar voren in Phil. 1: 1 en 1 Tim. 3. Maar het
is in 1 Tim. 3 en 5 ook duidelijk, alsmede uit de overige genoemde Schriftgegevens, dat
het besturende zorgen, het waken over de kudde, het hoeden en weiden met het Woord,
bij de ouderlingen blijft.
af. Het ene ambt is nu niet hoger of belangrijker dan het andere. Maar wel moet gesteld wor
den dat de reikwijdte en de verantwoordelijkheid van het ouderlingenambt die van het
diakenambt vóórgaan.
Wanneer depp. nu zeggen dat het gereformeerde kerkrecht gestructureerd is rond het
college van opzicht en tucht, dan is daarmee geen toevallig feit tot norm verheven, maar
dan ligt daarachter de overtuiging dat deze stand van zaken beantwoordt aan de Norm.
Het veelvuldig in de K.O. voorkomende 'de kerkeraden zullen toezien' geeft telkens een
taak aan, die volgens de Schrift op de ouderlingen rust.
b. Het is inderdaad jammer, zoals een kerkeraad schrijft, dat het spraakgebruik in de geloofs
belijdenis en in de kerkorde niet geheel parallel loopt. De naam 'kerkeraad' is in de K.O.
gegeven aan het college van ouderlingen, zoals dit naar de ambtsopdrachten van de Schrift
inderdaad onderscheiden moet worden. De belijdenis spreekt in een meer vloeiend
spraakgebruik van de raad der kerk. Maar depp. zijn eenstemmig van oordeel, dat het college
van ouderlingen als zodanig zichtbaar moet blijven in de kerkorde, en dat het daar een naam
behoort te houden die beantwoordt aan de schriftuurlijke plaats, die het heeft in de gemeente.
Het moet niet min of meer verscholen liggen in een 'kerkeraad' waarbinnen het optreedt als
een naamloze sectie (R.2.b.).
c. Dit alles wil niet zeggen dat de diakenen in tal van zaken geen medeverantwoordelijkheid
kunnen en moeten dragen. De K.O. zelf regelt het reeds zo, dat bij beroeping van
predikanten en bij verkiezing van andere ambtsdragers de diakenen ten volle mee-oordelen
en mee-beslissen. Er zijn meer zaken waarin ouderlingen en diakenen samen kunnen
handelen. Depp. hebben daarom ook voorgesteld, een vergadering van de kerkeraad met de
diakenen in de K.O. op te nemen.
Het is misschien mogelijk voor deze vergadering een betere naam te bedenken dan
'kerkeraad met diakenen'. Maar de motivering om aan dit bredere college voortaan de naam
'kerkeraad' te geven (R.2.c.) achten depp. niet deugdelijk. De vraag naar de zin van de
bewoordingen in art. 30 N.G.B. en naar de verhouding van deze belijdenis tot art. 37 K.O.
is in R.2.c. als met de bottebijl tot een oplossing gebracht. Er wordt eenvoudig van
uitgegaan, dat er strijdigheid bestaat tussen belijdenis en kerkorde in dezen, en dat die
strijdigheid moet worden opgeheven door verandering van de K.O. Dit met voorbijgaan van
alles, wat over deze onderlinge verhouding in positieve zin geschreven is.
Depp. kunnen u meedelen, dat zij groeien in eenstemmigheid t.a.v. deze kwestie. Art. 30
N.G.B. heeft zijn spitsen duidelijk naar buiten, tegen de rooms-hiërarchische kerkregering
èn tegen de territorialistische gedachte van overheidsbestuur over de kerk. Om de ware