Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

zich dáárom geen tyrannieke vrijheden veroorloven (1 Kor. 11: 3). Ook hij kan slechts echt funktioneren
voor God in de navolging van Christus (Er. 5: 1, 2, 25 vv.) en in het respekteren van Gods ordeningen (1
Kor. 11: 12).
Het geloof in de presentie van Christus, voor Wiens aangezicht beiden leven, geeft man en vrouw de
wijsheid om vanaf eigen plaats en in eigen roeping elkaar te zoeken in liefde en dienstbetoon.
Het 'zich ondergeschikt houden' of' betonen' is een vrucht van dit geloof. In die positie is de vrouw zichzelf,
is zij veilig en zal zij aangenaam zijn voor Christus en Zijn Vader.
3.3.2. Wanneer nu de gemeente samenkomt, komt het door God geschapen en door Christus uit de macht van
de zonde losgekochte volk samen. In die gemeente mag en moet de stijl en het decorum van het door God
geordende en door Christus herstelde leven vertoond worden. Ook daar moet de vrouw haar eigen plaats
kennen, d.w.z. 'zichzelf onderschikken'. Het is niet voorstelbaar, dat zij haar houding en funktionering in het
huwelijk (voor het aangezicht van Christus!) vergeet en aflegt, zodra zij gaat deelnemen aan de samenkomst
van de gemeente, die van deze zelfde Christus is en waarin deze Christus zelf tegenwoordig is. Slechts
vérgaand spiritualisme kan voor zulk een geschift leven het pleit voeren. Dus zal de vrouw ook in de
gemeente haar plaats kennen en op haar plaats blijven.
Het valt op, dat in 1 Kor. 14: 34 en 1 Tim. 2: 11 niet staat ten opzichte van wie zij zich ondergeschikt moet
gedragen. Het lijkt wel, alsof haar 'status' zonder meer door het woord 'ondergeschiktheid' wordt getypeerd.
Toch speelt ook hier de verhouding tot de man duidelijk een rol.
Gaat de vrouw spreken in en tot de gemeente, in het vragen om opheldering aan de 'profeet' (vgl. 1 Kor. 14:
35), in het diskussiëren met of in de rede vallen van de profeet, of anderszins, dan gaat zij van haar plaats en
schendt zij haar eigen eer ('het staat lelijk', 1 Kor 14: 35). Eveneens is het 'geen gezicht' voor God en de
gemeente, wanneer zij gaat 'leren' en daarin ook de man (event.: haar man) 'beleert' en ook overigens hem
met een vermeend, zelfstandig gezag tegemoet treedt (1 Tim. 2: 12). Zij moet 'stilzijn' en dat wil in concreto
zeggen: luisteren en zich in de gemeente laten leren (1 Tim. 2: 11, 12; vgl. voor deze betekenis van 'rustigzijn'
of zich stil houden': Luk 14 . 4, Hand. 11: 18, 21: 14 en 22: 2).
Deze instruktie van de apostel is geen vondst van hem of van zijn tijd, maar een vanuit het Oude Testament
gemotiveerd bevel.
We behoeven niet eens ver te zoeken in het Oude Testament, want het komt reeds terstond naar ons toe. In 1
Tim. 2 wijst de apostel op de gang van zaken bij schepping en zondeval; de vrouw verliet haar plaats, ging
'leiden' in plaats van 'volgen' en bewees toen aan Adam een averechtse 'dienst'. zij 'hielp' hem om te komen
tot zonde.
Ook in 1 Kor. 14: 34 staat de apostel het Oude Testament voor ogen, hoewel hij niet nader. aangeeft aan
welk gedeelte hij speciaal denkt. We mogen vermoeden, dat hem evenals in 1 Kor. 11: 8, 9 de geschiedenis
van Gen. 2 voor ogen stond.
3.4. 4. De vraag, waarover het in dit verband uiteindelijk gaat, spitst zich daarom aldus toe: Valt ook het
'stemmen' van de zusters der gemeente onder dit door de apostel afgewezen 'spreken'? Behoort de kerkeraad
haar ook bij de aktie van de verkiezing het 'zwijgen' op te leggen, omdat de zusters der gemeente anders
'lelijke' dingen doen, haar goede plaats verlaten en grijpen naar een haar niet toegestaan 'initiatief'?
De kern van de moeiten of aarzelingen, die vele broeders en zusters ondervinden bij de gedachte, dat ook de
zusters der gemeente zouden meestemmen en op die wijze ook mee-'spreken' in de gemeente, richt zich naar
het gevoelen van deputaten niet zozeer op het feit van dat spreken-als-zodanig (zie verder sub 3.5.6 en 3.5.7.)
en evenmin op de kompetentie van de zusters als mondige kerkleden (vgl. Hand. 2: 17, 18; Gal. 3: 28; 1 Betr.
3: 7 e.a.p.) tot het oordelen over gaven en geschiktheden. De moeiten vinden hun oorzaak in het karakter van
dit meespreken op dit moment van de verkiezingsprocedure.
Immers, dit spreken in het kader van het 'stemmen uit een dubbel getal' werkt mee aan het tot stand komen
van een voor de kerkeraad bindende uitspraak. Het krijgt dus het karakter van een 'beslissend' spreken,
waarin 'gezag' wordt uitgeoefend. Hier ligt voor zeer velen het moment van de kortsluiting. Men maakt geen
bezwaar tegen allerlei vormen van spreken van de vrouw (vgl. 3.5.6 en 3.5.7. en het 'spreken' van de vrouw
bij de openbare geloofsbelijdenis, de doopbeloften en het zingen van de gemeente), maar men is beducht in
strijd te komen met het apostolisch bevel, wanneer de kerkeraad de zusters zou uitnodigen tot het 'beslissend'
en 'leiding gevend' spreken, zoals dat bij de stemming plaats vindt.
3.5. Deputaten zijn van mening, dat deze moeiten en aarzelingen, hoe respektabel ook, niet op goede grond
berusten.
Zij zijn integendeel van oordeel, dat de kerkeraad gerechtigd is ook de zusters der gemeente te vragen naar
haar stem. Daartoe willen zij wijzen op het volgende:
3.5.1. a. In het stemmen of kiezen gaat het om het stem geven aan de roeping van God. De gemeente roept
daarin en zó roept God. Het gaat daarbij niet om de individuele stemmen van een aantal