Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

en zorgvuldig te bewaren geheel van onderscheiden plaatsen, funkties en relaties en aldus juist het tegendeel
van het eren van de zusters der gemeente?
Ongetwijfeld is het 'stemmen' een vorm van 'spreken' in de gemeente.
Wat is dan in dit verband de betekenis van de teksten, waarin de apostel Paulus de wil van God terzake van
het spreken van de vrouwen bekend maakt? Strijdt het 'stemmen' met het zwijggebod uit 1 Kor. 14: 34, met
de vereiste 'onderdanigheid' (f 'ondergeschiktheid') en het 'rustig-zijn' uit 1 Kor. 14: 34 en 1 Tim. 2: 11, 12 en
met het verbod van het 'gezag oefenen' uit 1 Tim. 2: 12?
Deputaten zijn van mening dat thans allereerst het spreken van de Schrift inzake de 'ondergeschiktheid'
overwogen moet worden.
3.2. 2. De Heilige Schrift spreekt in allerlei verbanden van de 'onderdanigheid' en 'ondergeschiktheid' (resp.
'het zichzelf onderschikken') in de menselijke relaties.
De vrouw moet zich schikken onder de man (Ef. 5: 22, 24; Kol. 3: 18; Tit. 2: 5; 1 Petr. 3: 1 ,5), onderdanen
onder de overheid (Rom. 13: 1, 5; Tit. 3: 1; 1 Petr. 2: 13), kinderen onder de ouders (Luk. 2: 51; 1 Tim. 3: 4),
slaven onder hun heer (Tit. 2: 9; 1 Petr. 2: 18). Zelfs wordt in de Schrift gesproken van de Zoon van God, die
zich onderwerpen zal aan de Vader (1 Kor. 15: 28).
Ten aanzien van de vrouwen in de gemeente treffen we het woord ook aan in 1 Kor. 14: 34 en 1 Tim. 2: 11.
Voorts wordt in het algemeen ten aanzien van de verhoudingen in de gemeente dit woord gebruikt in 1 Kor.
6: 16; Ef. 5: 21 en 1 Petr. 5: 5 (waar het woord een duidelijke relatie heeft met de 'nederigheid', waardoor
ieders leven getypeerd moet zijn).
Volledigheidshalve wijzen we tenslotte op 2 Kor. 9: 13 en Gal.2: 5
3.2.1. Dit 'zichzelf onderschikken' is niet een zaak van passief star onderworpen-zijn aan rivalen of machten,
waartegen men niet opgewassen is. Evenmin is het een uiterlijke houding van slaafse onderworpenheid of
een zaak van dwangmatige nederigheid of schuwe teruggetrokkenheid.
Het gaat in dit alles om een christelijke aktiviteit, waartoe men van harte bereid is, omdat men
God en Christus kent, de Naam van God wil hoog houden in de wereld en de zaak van Christus niet wil
tegenstaan.
Dat blijkt wel uit de woorden, die wij voortdurend in de omgeving van de vermaningen tot
'onderworpenheid' tegenkomen.
a. Die onderworpenheid is een zaak van vrees.
In de behartiging van de menselijke relaties moeten wij God vrezen (1 Petr. 2: 17, vgl. ook 1 Petr. 3: 15).
Wie niet weet te buigen voor mensen, buigt niet voor God en heeft geen respekt voor God.
De vrouwen moeten hun man vrezen (Ef. 5: 33) en in vrees leven (1 Petr. 3: 2).
De slaven moeten hun meester vrezen (1 Petr. 2: 18; Ef. 6: 5; Kol. 3: 22) en de onderdanen de overheid
(vgl. Spr. 24: 21).
De gemeenteleden, die elkaar onderdanig moeten zijn, behoren dat te doen 'in de vreze van Christus' (Ef.
5: 21).
b. Dit vrezen ligt op zijn beurt dicht tegen die andere aktiviteit aan, die de Schrift het eren noemt.
Wij behoren allen te eren, met name de koning (1 Petr. 2: 17; Rom. 13: 7); slaven behoren hun meester te
eren (1 Tim. 6: 1) en kinderen hun ouders (Ex. 20: 12, het vijfde gebod, vgl. ook Matth. 15: 4, 19: 9;
Mark. 7: 10, 10: 19; Luk. 18: 20; Ef. 6: 2; Kol. 3: 20). Gemeenteleden behoren de ambtsdragers te eren (1
Tim. 5: 17) en elkaar te eren (1 Kor. 12: 23, 24) en de weduwen te (honor)eren (1 Tim. 5: 3).
Bij dit eren gaat het met name om het erkennen van de plaats en (ambtelijke) waardigheid van de ander
(eer als ambt b.v. in Hebr. 3: 3, 5: 4 en wellicht ook in 2: 7-9).
3.2.2. De wortel, waaruit al deze christelijke aktiviteiten voortkomen, is de kennis van het geloof omtrent de
heerschappij van God en Christus. God is de Rechter over het leven en Christus woont in de gemeente als
Heer, vgl. het 'in de Here' in Ef. 6: 1; Kol. 3: 18, 20 en de uitdrukkelijke vermelding van Christus,, die men
in de menselijke verhoudingen moet kennen en liefhebben: Ef. 5: 21 en 22; 6: 5-8; Kol. 3: 22; 1 Petr. 2: 13,
18-21 (het is een zaak van de navolging van Christus).
Men kent Christus en verwacht Hem, die naar recht zal oordelen (Ef. 6: 8) en dat geeft kracht om in geloof,
hoop en liefde in de menselijke verhoudingen aan ieder te geven, waarop hij of zij recht heeft. Als vrije
mensen, die slaven van God geworden zijn, doet men dat (1 Petr.2: 16); het is een zaak van 'goede werken'
en een 'vooraanstaan' daarin (Tit. 3: 1, 3).
Men voegt zich van harte in in een orde, waarvan men door het geloof weet, dat God - de Schepper en
Verlosser van het leven - haar stelde en bewaakt.
3.2.3. Het doel is de bevordering van Christus' zaak op aarde, het demonstreren van de kracht van het
verloste leven. Heel duidelijk blijkt dat b.v. in Tit. 2: 5, 8; 1 Petr. 2: 12; 3: 1, 2 en ook in Tit. 2: 9 en 1 Petr. 2:
18, waar de schrijvers uitvoerige uiteenzettingen over het verlossingswerk van Christus aan hun