Bijlage: acta-1978.pdf - Kerkrecht

ambtsdragers in al zijn facetten'. Het hier geschreven bezittelijk voornaamwoord 'zijn' wijst naar het woord
'karakter', zodat letterlijk is opgedragen aandacht te geven aan al de facetten van dat karakter.
Bedoeld zal wel zijn: 'aandacht te schenken aan het karakter van de verkiezing van ambtsdragers in al haar
facetten'. De ondergetekenden veronderstellen dit wel en nemen in deze veronderstelling hun uitgangspunt:
zij wensen in hun nota aandacht te schenken aan al deze facetten van de verkiezing van de ambtsdragers om
daarvan het karakter te bepalen.
1.3. Zij willen achtereenvolgens elk van de drie genoemde punten 'vanuit de Schrift nader bezien, en dit wel
in deze volgorde:
1. 'de materie van het stemrecht in de gemeente van Christus';
2. t karakter van de verkiezing van ambtsdragers in al (haar) facetten';
3. materie van het vrouwenkiesrecht'.
2.1. 'Wij geloven, dat de dienaren van het Woord van God, ouderlingen en diakenen tot hun ambten behoren
verkoren te worden door wettige verkiezing der Kerk, met aanroeping van de naam van God, en goede orde,
gelijk het Woord van God leert'.
Aldus hebben de kerken reeds ten tijde van de kerkhervorming in de 16de eeuw beleden (N.G.B., art. 31).
Volgens deze belijdenis heeft de gemeente dus het recht van de verkiezing van ambtsdragers.
2.2.1. Dit is in overeenstemming met de Schrift.
De kerk is 'de gemeente Gods' (1 Tim. 3: 5, 15), 'die Hij Zich door het bloed van zijn Eigene heeft
verworven' (Hand. 20: 28). Dit geldt van elke plaatselijke kerk. Daarom heette de kerk te Jeruzalem aldus (1
Cor. 15: 9; Gal. 1: 13; vgl. Fil. 3: 6), evenals die te Corinthe (1 Cor. 1: 2; 10: 32; 11: 22; vgl. 2 Cor. 1: 2) en
die te Efeze (Hand. 20: 28); die te Thessalonica heette 'de gemeente der Thessalonicenzen in God, de Vader,
en de Here Jezus Christus' (1 Thess. 1: 1; vgl. ook 2 Thess. 1: 1). Kortom, álle kerken zijn en heten 'de
gemeenten Gods' (1 Cor. 11: 16; 1 Thess. 2: 14; 2 Thess. 1: 4).
Omdat Christus heel zijn middelaarswerk getrouw heeft volbracht, heeft God Hem 'als Hoofd boven al wat is
gegeven aan de gemeente, die zijn lichaam is, vervuld met Hem, die alles in allen volmaakt' (Ef. 1: 22-23;
vgl. Rom. 12: 5). Hij is dus 'het hoofd van het lichaam, de gemeente' (Col. 1: 18, 24) en Hij is 'onder alles de
eerste geworden' (Col. 1: 18), Hij als énige: wanneer een gemeentelid 'onder hen de eerste tracht te zijn',
moet zo iemand krachtig worden aangepakt en afgewezen (3 Joh. 9-10). Hij alleen zal als koning heersen
over de kerk (Luc. 1: 33; Joh. 1: 50; 12: 13-15; 18: 37). Christus spreekt er geen kwaad woord van, 'dat de
regeerders der volken heerschappij over hen voeren en de rijksgroten macht over hen oefenen' (Matth. 20:
25); maar met het oog op zijn kerk voegt Hij daar wel aan toe: 'zo is het onder u niet. Maar wie onder u groot
wil worden, zal uw dienaar zijn, en wie onder u de eerste wil zijn, zal uw slaaf zijn' (Matth. 20: 26).
2.2.2. Wel zijn er in de kerk 'mannen van aanzien onder de broeders' (Hand. 15: 22), ambtsdragers, maar
deze 'leiders' hebben zich ten opzichte van de gemeente te gedragen 'als de dienaar' (Luc. 22: 26). Anderzijds
behoren de gemeenteleden hun 'voorgangers' te gehoorzamen en zich aan hen te onderwerpen, d.w.z. voor
hen 'uit de weg te gaan', niet om hun personen, maar om wille van hun werk (Hebr. 13: 17). Zij moeten zich
stellen onder degenen die zich ten dienste van de heiligen hebben gesteld (1 Cor. 16: 16) en hen 'erkennen'
(vs 18; vgl. 1 Thess. 5: 12) en 'zeer hoog schatten in liefde, om hun werk' (1 Thess. 5: 13). Enerzijds zijn die
ambtsdragers dun 'gezanten van Christus', door wier mond God de gemeente vermaant (2 Cor. 5: 20; vgl. 1
Thes. 2: 13); als zodanig treden zij met gezag op, nl. als herders, naar wie de schapen hebben te horen en die
zij hebben te volgen (vgl. Joh. 10: 3-4); maar zij mogen nimmer enige 'heerschappij voeren' over de
gemeente, waarover de Here hen heeft gesteld (1 Petr. 5: 2-3).
2.2.3. Juist omdat deze ambtsdragers 'Gods medearbeiders' zijn (1 Cor. 3: 9), 'gezanten van Christus' (2 Cor.
5: 20), aan wie God 'de bediening der verzoening' heeft toevertrouwd (2 Cor. 5: 18), mogen en kunnen zij
niet uit eigen beweging in deze taak treden. 'Niemand matigt zichzelf die waardigheid aan, doch men wordt
er toe geroepen door God, zoals immers ook Aáron (Hebr. 5: 4). God is het, die zijn ambtsdragers in het
midden van de gemeente 'aanstelt' (Hand. 20: 28; 1 Cor. 12: 28) en de ten hemel gevaren Christus 'geeft' hen
als feestgeschenk aan zijn gemeente (Ef. 4: 11). Heel concreet werd dit duidelijk, toen God uit het tweetal
Barsabbas/Mathias één uitkoos en aanwees (Hand. 1: 24).
2.2.4. Onder het oude verbond vond die aanwijzing van ambtsdragers veelal plaats zonder 'verkiezing der
kerk'. Zonder tussenkomst of medewerking van de zijde van de gemeente en zonder 'verkiezing der kerk. Zo
is Mozes niet door het volk gekozen; en toen hij zichzelf als overste en rechter over het volk opwierp (Ex. 2:
11-14) moest hij de wijk nemen: God wilde hem kennelijk niet leider laten worden langs Mozes'
eigengekozen weg (Ex. 2: 15). Naderhand heeft de HERE hem geroepen en als leider van het volk gezonden
(Ex. 3: 4, 11). Evenzo is Aáron tot zijn dienst geroepen zonder toedoen van mensen (Ex. 4: 27): God wijst
hem en zijn zonen met hem als priester
aan (Ex. 28: 1). Wel vonden de inwijding in de priesterdienst en de ambtsaanvaarding plaats ten overstaan