Toepassingsmogelijkheden van het elektronisch toezicht in het ...

HOOFDSTUK 2 – ACTOREN AAN HET WOORD
hebben, hetgeen als voorwaarde wordt beschouwd om elektronisch toezicht te kunnen
toewijzen. Volgens deelnemer A bestaat de gevangenisbevolking dan ook vooral uit
personen zonder geldig verblijfsstatuut. Deze verdachten blijven over het algemeen lang
in voorlopige hechtenis omwille van hun verblijfsstatuut en het daaraan verbonden
vluchtgevaar.
De zaak die deelnemer B voorstelt waarbij elektronisch toezicht wel kan toegepast
worden, is het geval van bijvoorbeeld een Roma-dievenfamilie die winkeldiefstallen
pleegt. Hierbij is geen onttrekkingsgevaar, en dus ook geen noodzaak tot
inhechtenisneming in het belang van het onderzoek. Er is enkel sprake van een zeker
recidivegevaar, maar volgens deelnemer B stelt dit geen probleem indien de verdachten
worden gelokaliseerd op hun woonplaats en de controle goed verloopt. Hij ziet hierbij de
toepassing van het klassiek model van elektronisch toezicht waarbij personen op
bepaalde tijdstippen de toegewezen verblijfplaats mogen verlaten om te werken, een
opleiding te volgen, etc. Deelnemer B ziet echter geen toepassingsmogelijkheid ten
aanzien van straatdealers (illegaal/legaal), die erg afhankelijk zijn van dergelijke activiteit
en in de greep zitten van de grotere bendes. De helft van de personen in hechtenis zijn
volgens hem dergelijke straatdealers. In het algemeen is deelnemer B van mening dat:
“elektronisch toezicht (…) wel veel zal toegepast worden maar vooral in stalkinggevallen en
bij jeugdcriminaliteit in vervanging vooral van huisarresten en andere voorwaarden die wij
nu opleggen.”
D eelnemer C legt de nadruk op de performantie van elektronisch toezicht en controle, en
stelt dat elektronisch toezicht in veel dossiers mogelijk is indien dit controleaspect
voldoende sterk is uitgebouwd. Hij verwijst hierbij concreet naar dossiers van belaging
en intrafamiliaal geweld:
“Als dat systeem operationeel is, betrouwbaar is, dan kan men ook de voorwaarden daar aan
gaan koppelen. En als we zo’n systeem hebben, denk ik dat elektronisch toezicht als
alternatief in heel veel dossiers mogelijk is, dossiers gelijk belaging bijvoorbeeld of
intrafamiliaal geweld, heel veel voorkomende dossiers waarbij we een heel specifieke
voorwaarde aan een geweldenaar zouden kunnen opleggen, gekoppeld aan het slachtoffer
bijvoorbeeld.”
Dossiers waarin toepassing van elektronisch toezicht volgens hem minder aangewezen is,
zijn de volgende:
“We hebben al de klassieke gevallen van het heel manifeste en zeer groot onttrekkingsgevaar.
Dat lijkt mij inderdaad minder evident, en daarnaast zijn daar natuurlijk alle dossiers
waarbij de maatschappelijke gevaarlijkheid van het individu buiten kijf staat. Het is evident
dat in dergelijke dossiers - dan spreken we over zeer zware feiten, de klassieke assisenzaken
of de mannen die recidiveren -, de zware overvallen met extreem geweld, daar, denk ik, dat
het nogal logisch is dat de maatschappelijke gevaarlijkheid van dergelijke individuen
dermate groot is dat elektronisch toezicht niet dezelfde garantie kan bieden aan de
maatschappij.”
Bij
de mogelijke toepassing van elektronisch toezicht denkt hij in concreto vooral aan het
model met GPS-tracking. Dit hoeft niet noodzakelijk in realtime te gebeuren, maar het
112