Toepassingsmogelijkheden van het elektronisch toezicht in het ...

HOOFDSTUK 3 – VOORLOPIGE HECHTENIS IN BEELD (JAAR 2008)
zodanig dat de analyse steeds betrekking heeft op de periodes van voorhechtenis die
figureren in de basistabel ‘Gestion_preventive’. 408
Van de betreffende 11.276 periodes van voorhechtenis (basisbestand
‘Gestion_preventive’) werden er nog 47 verwijderd omdat ze bij nader inzien geen
betrekking hadden op een ‘gewoon’ aanhoudingsmandaat. Technisch gesproken was er
binnen de variabele ‘Code_Regle’ geen sprake van een code 1 die staat voor de
uitvaardiging van een ‘gewoon aanhoudingsmandaat’; een aantal codes verwees naar
enkele particuliere gevallen (bijv. aanhoudingsmandaat ‘douane en accijnzen’, Europees
aanhoudingsbevel, ...). Na uitvoering van deze correctie werd dan een bestand verkregen
waarin uiteindelijk 11.229 periodes van voorhechtenis als analyse-eenheid overbleven.
In dit (definitieve) bestand werden ook een aantal nieuwe variabelen gecreëerd die
dienstig en noodzakelijk waren voor de verdere analyse. Zo werden bijvoorbeeld
variabelen gecreëerd die refereren aan de duur van de voorlopige hechtenis (maximaal tot
aan de verwijzingsbeslissing). Het gaat hier – voor wat deze eerste fase van de
voorlopige hechtenis betreft - met name om het verschil tussen de ‘d_debut_decision’
van de eerste ‘Code_Regle’ (code ‘1’; = datum aanhoudingsmandaat) en de
‘d_debut_decision’ van de laatst geregistreerde ‘Code_Regle’ (= de laatste beslissing,
maximaal tot de beslissing van verwijzing).
Via enkele eenvoudige analyses op de data uit dit gegevensbestand werden enkele
bijkomende controles uitgevoerd met het oog op een inschatting van de correctheid en
volledigheid van de gegevens en het doorvoeren van eventuele verdere correcties. Eén
van de belangrijkste problemen die hierbij aan het licht kwamen – maar ook al in vroeger
onderzoek werden gedetecteerd 409 -, heeft betrekking op het feit dat voor een niet
onbelangrijk deel van de periodes van voorhechtenis (ongeveer in zo’n 1.600 gevallen
waar de eerste fase was afgesloten) klaarblijkelijk geen registratie gebeurde van de
(feitelijk) laatste beslissing die in het kader van de voorhechtenis werd genomen. In het
merendeel van deze casussen – en deze waarbij de voorlopige hechtenis nog lopend was
op het moment dat de data uit de penitentiaire databank werden geëxtraheerd, zijn hier
niet mee in beschouwing genomen - is als laatste ‘Code_Regle’ (lees: type beslissing)
namelijk een code geregistreerd die geen afsluiting van de periode van voorhechtenis
(hier: periode maximaal tot aan de verwijzing) kan betekenen (bijv. code ‘26’ die
verwijst naar de handhaving van het bevel tot aanhouding zonder dat er beroep wordt
aangetekend, als laatste beslissing).
In een beperkt aantal gevallen van de casussen zonder feitelijk laatste beslissingstype was
zelfs helemaal geen ‘Code_Regle’ meer geregistreerd na de eerste ‘Code_Regle’ (=
408 Gedetineerden die als beschuldigde werden opgesloten (en dus tijdens hun detentie een code JB12 als
wettelijke toestand kennen), zijn enkel in de analyse betrokken indien zij voordien onder het statuut van
‘beklaagde’ (JB10) in voorlopige hechtenis verbleven; de categorie beschuldigden kent op zichzelf geen
historiek in de tabel ‘Gestion_preventive’ die alle beslissingen tijdens de voorlopige hechtenis repertorieert
tot maximaal aan de beslissing tot verwijzing.
409 P. Daeninck, S. Deltenre, A. Jonckheere, E. Maes, C. Vanneste (promotor), Analyse van de juridische
mogelijkheden om de toepassing van de voorlopige hechtenis te verminderen, Brussel, Nationaal Instituut
voor Criminalistiek en Criminologie, 2005, p. 230.
200