Toepassingsmogelijkheden van het elektronisch toezicht in het ...

AFDELING I – RONDETAFELGESPREKKEN MET ENKELE ACTOREN
de hamer moet afkomen (…). Als die effectief voor de onderzoeksrechter gebracht wordt en
de onderzoeksrechter zegt dan : ‘allez ik ga u nog eens laten gaan’ dan weet die type, ‘ah’,
en nu blijft hij in het ongewisse als je zo een tussenschot inbouwt.”
Er moet volgens deelnemer D wel een rapportage zijn in geval van incident, waarbij er
dan een contact is met de politie of de procureur. De politie zal volgens de deelnemers
wel weten in welke gevallen ze de procureur moeten inlichten en wanneer niet.
Deelnemer E wijst er ook nog op dat het van belang is om in elke zone een
referentiepersoon te voorzien. Deze persoon zal – op basis van concrete gevallen die zich
voordoen en beslissingen die daaromtrent worden genomen - op den duur kunnen
inschatten wanneer rapportage wel of niet nodig is.
Deelnemer A denkt dat elektronisch toezicht toch wel voordelen biedt in die zin dat er
sneller zal overgegaan worden naar invrijheidstelling (zonder meer) waardoor verdachten
minder lang in voorlopige hechtenis zullen verblijven. In die zin zal het niet steeds alleen
maar een net-widenend effect hebben:
“Als we willen komen tot een vlot opvolgbaar systeem - en dat is toch de verzuchting van
iedereen dat het heel performant moet zijn en men snel moet kunnen ageren – dan moeten we
eventueel ook erover nadenken: ‘moet dat elektronisch toezicht opgevolgd worden vanuit het
nationaal centrum elektronisch toezicht in Brussel dan wel moeten we niet overstappen naar
een meer arrondissementeel centrum, misschien zelfs gelokaliseerd binnen netwerken van
federale politie in plaats van effectief binnen FOD Justitie?’ Als we ook zien dat het
monitoren, momenteel, van de interventieploegen bij politie, steeds meer gebeurt in een
groter gebied, arrondissementeel in het project ASTRID dat toch lopende is, waarbij men
inderdaad via GPS kan monitoren ‘waar zijn welke interventievoertuigen aanwezig?’ en die
dan ook kan aansturen, dan kan eigenlijk ook op arrondissementeel niveau door de politie
eventueel die controle worden gevoerd op elektronisch toezicht, en niet via het NCET wat
volgens mij enorm vertragend gaat zijn. Dat we het meer zouden leggen bij de politie.”
Als reactie hierop stelt deelnemer D:
“Wat de controle betreft, wat [deelnemer A] zegt, ja controle door de politie, ook
gevoelsmatig zeg ik van ‘ja dat moet gecontroleerd worden door de politie’. Voor een stuk is
het een praktische modaliteit. Als je de garantie kan krijgen dat het centrum een permanente
monitoring doet voor heel het grondgebied, ja waarom niet, maar dan permanent met
eventueel een verbinding naar een liaisonofficier of liaisondienst of wat dan ook bij de politie.
(…)”
Deelnemer E wijst op het bestaan, in Brussel, van de cel MAM (Mesures
Alternatives/Alternatieve Maatregelen) die samen met de onderzoeksrechters instaat voor
de controle van de VOV’s. Hiervoor zijn enkele referentieofficieren aangeduid die zich
met niets anders inlaten dan met verbodsvoorwaarden te controleren:
“Voordeel is ook dat, als men werkt via dit systeem, men niet onmiddellijk altijd met de zware
hamer naar boven moet komen als er een schending van een voorwaarde is. Soms volstaat
het om effectief de man of vrouw in kwestie ter beschikking te stellen en eens aan zijn
verplichtingen te herinneren om die voor de rest van de tijd, zou ik maar zeggen, in de lijn te
laten lopen.”
131