Toepassingsmogelijkheden van het elektronisch toezicht in het ...

AFDELING I – RONDETAFELGESPREKKEN MET ENKELE ACTOREN
Enkele andere deelnemers zijn echter van mening dat navolging van het Franse voorstel -
dat impliceert dat de voorwaarden voor het opleggen van een voorlopige hechtenis
strenger zijn dan dit van het alternatief van de ‘contrôle judiciaire’ of de ‘assignation à
résidence avec surveillance électronique’ (cf. de graduele verhoging van de
toelaatbaarheidsdrempel) – als nadeel heeft dat in een aantal gevallen geen voorlopige
hechtenis meer mogelijk zou zijn, terwijl het daar wel wenselijk en trouwens de enige
maatregel zou zijn.
Deelnemer G ziet elektronisch toezicht als detentievervangend alternatief (t.t.z. toegepast
in cases waarvoor actueel voorlopige hechtenis wordt opgelegd) in feite eerder beperkt,
en stelt met betrekking tot het mogelijks net-widenend effect het volgende:
“(…) de vraag is dan: is dat zo verwerpelijk? (…) het mogelijk netwidening effect dat het
met zich mee zou brengen, is dat zo slecht? Want dat betekent dan wel dat er controle is, dat
betekent dat de mensen niet gewoon vrij in de natuur zijn. Dus dat kan wel positieve effecten
hebben. (…) We moeten dan wel goed weten (…) wat voor soort elektronisch toezicht we
eigenlijk aan het bespreken zijn.”
Hij verwijst hier naar het onderscheid tussen elektronisch toezicht als alternatief voor de
voorlopige hechtenis en elektronisch toezicht als controlemiddel bij de VOV.
Deelnemer D denkt dat:
“je voor een stuk de situatie wat gaat kunnen vergelijken met de situatie van de
invrijheidstelling mits betaling van een borg. Tuurlijk, je gaat een engagement moeten
hebben dat wie dan ook dat allemaal organiseert, binnen een bepaald tijdsbestek, wat niet zo
evident is. Ik zou het daar min of meer mee willen vergelijken. Voor mij lijkt het echt een
voorwaarde te zijn. Ik zou het invullen als een werkelijke voorwaarde bij een
invrijheidstelling, maar - en u hebt het terecht aangehaald -, het gaat gepaard met een
verzwaring van de situatie. Daarom moeten we ons de vraag stellen: ‘ja maar, kunnen we
gaan naar een volledig gelijkgeschakeld model van, we leggen dat op voor 3 maanden’, of
moeten we daarentegen gaan naar een periode van evaluatie die korter is. Het Franse
voorgenomen model spreekt van periodes van 6 maanden, verlengbaar met 6 maanden, met
een maximale duur van 2 jaar. Dat lijkt mij van het goede teveel. (…) voor mij is en blijft het
de rechter die dat moet evalueren. (…) hoogstwaarschijnlijk, dat is het gevoel dat ik erbij
heb, zou het wat korter moeten zijn dan drie maanden gelet op de verzwaring van de situatie.
(…)”
Aansluitend hierbij stelt deelnemer E met betrekking tot de duur en de periodieke
controle in verband met de handhaving van het elektronisch toezicht:
“De meesten zien het als een particulariteit van de VOV, maar ik ben het er mee eens dat het
systeem wel wat meer juridische controlemogelijkheden zou behoeven dan de klassieke VOV.
(…) ik vind daarbij ook dat men niet moet proberen het warm water twee keer uit te vinden.
(…) Ik denk dat het systeem van de niet-correctionaliseerbare misdaden met
driemaandelijkse verschijning en mogelijkheid tot indienen van verzoekschriften, maand
naar maand, bijzonder dienend zou kunnen zijn voor de VOV. (…) We mogen de
emancipatieve kant van de VOV ook niet onderschatten. Biedt toch effectief mogelijkheden
om tegenover een rechter later ten gronde te bewijzen: ‘kijk ik ben in staat om in vrijheid te
leven al was het onder bepaalde voorwaarden’.
129