Zorg tussen lidstaat en interne markt - CDA

eeks Kantelingen112merken). Op deze wijze lopen verzekeraars, gevoegd bij het feit dat het verbodop premiedifferentiatie ook niet verder gaat dan voorzover deze differentiatiebetrekking heeft op risicoselectie, in bepaalde mate risico’s dieinherent zijn aan een verzekeringsrelatie. 235 Hierbij moet in ogenschouwworden genomen dat ook commerciële verzekeraars worden toegelaten, hetgeenook geen aanwijzing is voor het bestaan van een wettelijk stelsel vansociale zekerheid. Tevens lijken in variant C de nominale premies een veelgrotere rol te spelen dan in variant B, hetgeen ook de aanwezigheid van eenverzekeringsrisico impliceert. Hierbij moet er eveneens op gewezen wordendat binnen bepaalde randvoorwaarden verzekerden bij een verzekeraar kunnenkiezen voor een hoger eigen risico en een lagere nominale premie. Dezeelementen in hun onderlinge samenhang bezien, rechtvaardigen de conclusiedat de verzekering van variant C voor eigen risico wordt aangeboden enderhalve niet beschouwd kan worden als een onderdeel van een wettelijkstelsel van sociale zekerheid in de zin van de Schaderichtlijnen. 236 Hetmaakt derhalve niet uit dat er in variant C sprake is van een verzekering vanrechtswege; de conclusie zou niet anders zijn, indien in variant C gekozenzou worden voor een wettelijke verzekeringsplicht.De wettelijke regelingen betreffende de goedkeuring van het verzekeringsreglement,de acceptatieplicht, het verbod op premie- en pakketdifferentiatieop grond van risicoselectie, de verplichting tot verevenen, de premieregulering,de omvang van het pakket en de omvang van het eigen risico dienengetoetst te worden aan de Derde Schaderichtlijn en wel aan artikel 29 enartikel 39 van deze richtlijn. 237 Reeds aangegeven is dat op basis van derechtspraak niet met zekerheid gezegd kan worden of artikel 29 en artikel39 ruim of beperkt dienen te worden geïnterpreteerd.Bij een beperkte interpretatie zijn, zoals in paragraaf 2.2.1 reeds naar vorenkwam, nationale voorschriften die geen verband houden met de financiëlesoliditeit niet verboden. Uit het aangehaalde arrest-Commissie t. Italië blijktevenwel dat artikel 29 en artikel 39 uitgaan van het beginsel van tariefsvrijheid.Aan de ene kant zou betoogd kunnen worden dat het verbod op premiedifferentiatieen de premieregulering deze vrijheid aantasten. Door hetverbod op premiedifferentiatie staat het aan verzekeringsondernemingenniet meer vrij om aan verschillende verzekeringsnemers verschillende tarievenaan te bieden uit overwegingen ontleend aan het te lopen risico. Op235 Zie in dit verband B.J. Drijber en G.R.J. de Groot, a.w., p. 27.236 Zie in dit verband B.J. Drijber en G.R.J. de Groot, a.w., p. 14 en 15.237 Zoals in paragraaf 2.2.1 reeds naar voren kwam, bevatten beide artikelen hetzelfdeverbod. Uit artikel 39 volgt dat het verbod van artikel 29 ook geldt voor hetgeval de verzekeringsdiensten worden aangeboden door verzekeraars uit andere lidstaten.