Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

energiczny chód. 1 )
1
) Hellwig Bernhard, Die vier Temperamente bei Erwachsenen,
Paderborn, VIII Aufl. str. 8―32.
Za punkt wyjścia do określenia temperamentu Andrzeja
Boboli i przedstawienia jego późniejszej ewolucji bierzemy rok
1628. Relacja Nowackiego z tego roku i bardzo obszerna
opinja Frisiusa o Andrzeju z czasów trzeciej probacji (1623 r.),
zawierają pewne szczegóły, pozwalające zarysować jego
charakterystykę w tym czasie. Frisius stwierdził, że do ciężkich
prób zabrał się Andrzej bez ociągania się i z zapałem, w
którym trwał zdecydowanie aż do ich ukończenia, zapominając
o własnych wygodach i drodze mniejszego oporu. Odznaczał
się szczerością i otwartością w postępowaniu. Nad zdobyciem
cnoty posłuszeństwa i pokory pracował z pewnym dodatnim
skutkiem, widać stąd, że w tym względzie musiały istnieć
jakieś braki. Wskazał na nie minister kolegjum Rudziński,
zarzucając mu brak uległości wobec przełożonych, ujawniony
wyraźnem niezadowoleniem z przeznaczenia go na 1624 r. do
Nieświeża. Skłonność do wybuchów niecierpliwości,
uporczywe obstawanie przy własnem zdaniu i dość wysoki
stopień zmysłowości, to, zdaniem Frisiusa, zasadnicze ujemne
właściwości Andrzeja, dla których w pięć lat później uznaje go
Nowacki za czasowo niezdatnego do zajęć nauczycielskich i
obowiązków przełożonego. Z tem wszystkiem rektor kolegjum
nieświeskiego, Alandus, uważa Andrzeja za jednego z
najlepszych członków trzeciej probacji. Zdaniem Frisiusa i
Nowackiego odznaczał się on bystrym i głębokim umysłem,
trzeźwym sądem, dobrem wykształceniem, talentem
krasomówczym i umiejętnością oddziaływania na ludzi, u
których zyskiwał sobie sympatję. 1 )
Szczęściem dla społeczności ludzkiej, typy o czystym
temperamencie należą do znikomej mniejszości, podczas gdy
temperamenty mieszane, stanowią przytłaczającą większość.
Przytoczone wyżej właściwości Andrzeja, wskazują na
słuszność charakterystyki jego, zanotowanej przez
Łęczyckiego, który określił go jako typ choleryczny z
136