Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

tkanin i ornatu, a gdy pokojówka Anna Rotaszewiczowa
zwracała jej uwagę, by miała wzgląd na zdrowie, odpowiadała,
że zależy jej na szybkiem złożeniu wotum na grobie Boboli,
gdyż jest przekonana, że za jego wstawiennictwem,
natychmiast po spełnieniu ślubu, Bóg uwolni jej męża z
niewoli. 1 ) Dnia 10 grudnia przysłała księżna tkaniny dla
ozdobienia salki, w której spoczywało ciało, a dnia 13 grudnia
ukończyła pracę nad srebrnym krzyżem, przeznaczonym na
wieko trumny i bogatym, haftowanym ornatem. Obawiając się
odnieść go do kolegjum w dzień, z powodu przybyłych do
Pińska na sesję trybunału wielu przeciwników swego męża,
posłała swe wotum wieczorem przez Annę . Brzoszczankę i
ochmistrzynię dworu Marjannę Pancerzyńską, z prośbą o
natychmiastowe złożenie go na grobie Męczennika. Sama
pogrążyła się w gorącej modlitwie. Około godziny ósmej
wieczorem ks. Mikołaj Czarżasty i Sebastjan Rybałtowski
spełnili życzenie księżnej. I nie zawiodła się ona w swej
ufności. W tym samym bowiem czasie, t. j. w sobotę 13
grudnia 1710 r., około godziny ósmej wieczorem, książę
szczęśliwie wymknął się z więzienia, z którego ucieczka
uchodziła za niemożliwą. By to zrozumieć należy zapoznać się
z okolicznościami, w jakich ucieczka nastąpiła.
Książę po kilku miesiącach niewoli doszedł do
przekonania, że jedynym środkiem do odzyskania wolności, może
być tylko ucieczka. Ze względu na warowność twierdzy, gęsty
kordon straży, oddalenie od kraju ojczystego, rojącego się zresztą
od jego przeciwników, gotowych każdej chwili wystąpić przeciw
niemu, a nawet oddać go z powrotem w ręce Rosjan,
przedsięwzięcie to było niebezpieczne i połączone z ogromnemi
trudnościami. Kilkakrotne zamiary wydostania się na swobodę
rozbiły się o trudne do przezwyciężenia przeszkody. Wówczas
Wiśniowiecki obmyślił plan, który wsparty pomocą Męczennika,
ułatwił mu uwolnienie. Za zgodą cara posiadał dworzanin księcia
1 ) „Habeo magnam fiduciam in intercessione eiusdem Sancti et
quamprimum fecero illi hoc servitium, pro certo Dominus Deus educet
marituni meum de captivitate”, S. R. C. 1739, Sum. n. 7, str. 155, § 63.
162