Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

i zapomocą palenia drzew, przygotowywali grunt pod uprawę
zboża, odgrywając w ten sposób rolę przodowników
kolonizacji szerokich leśnych obszarów. 1 ) Osiadali na ziemi
książęcej i z tego tytułu obowiązani byli do pewnych
świadczeń na rzecz księcia, określonych przez „ius Lasanki”, a
obejmujących obowiązek odbywania straży, służby wojskowej
i dostarczania plonów rolnych. 2 )
Z pojętego w ten sposób awans „łazęki” na szlachcica
niezbyt był trudny. Łazęka, oparty o ziemię, przez siebie w
pocie czoła wykarczowaną, odznaczający się zwłaszcza w
służbie wojskowej, mógł łatwo dostąpić tego zaszczytu.
Możliwe, że tak się rzecz miała i z naszym Bobolą i z bratem
jego Secesławem. Z Sychowej powędrowali oni w okolicę
Henrykowa, gdzie zdobyli kawał ziemi, założyli na niej swą
sadybę, zwąc ją od swego imienia Bobolice. Liczne wojny
Henryka Brodatego, mogły im ułatwić wybicie się ponad
innych, (za czem przemawiałby awanturniczy charakter
„panów z Bobolic”, znany z procesu w 1239 r.) a co za tem
idzie zdobycie szlachectwa. W związku z tą hipotezą, nabiera
pewnych realnych kształtów wiadomość heraldyków o
odznaczeniu się Bobolów w walkach pod Krakowem i nadaniu
im za to w 1229 r. herbu Leliwa, zwłaszcza, gdy się zważy, że
właśnie na rok 1228 przypada zbrojna wyprawa Henryka
Brodatego na Kraków!
W każdym razie, o ile Bobola z Sychowej, stoi w jakimś
związku z „panami z Bobolic”, (na co zdaje się wskazywać
imię jednego z nich, Secesław) i o ile jest protoplastą Bobolów
-Leliwitów, to musiał otrzymać herb między 1223 a 1239 r.
Wniosek, wypływający z powyższych rozpatrywań można
sformułować w ten sposób: Bobolowie to rodzina polska, która
prawdopodobnie już w XIII wieku występuje na Śląsku i
pieczętuje się herbem Leliwa.
l ) Bujak Franciszek, Studja nad osadnictwem Małopolski, Rozpr.
Akad. Um. Wydział Hist.-Filoz., T. 47, str. 221 i nast.; Grodecki Roman —
Łoś Jan, Łazy, załazy, łazęki, Język Polski, Kraków 1925, R. X, str. 108—
114.
283