Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

przytłumiony, czoło wypukłe. 2 ) Dowodem jego wielkiej
znajomości ascezy jest kilka dziełek, jakie w tej materji
napisał. 3 )
1
) De secunda probatione, Regulae S. L, str. 117—131.
2
) Kojałowicz Wijuk Albertus, De vita et moribus R. P. Laurenti
Bartilii S. I., Vilnae 1645; Rostowski - Martinov, Lituanicarum, str. 222, 286,
309—312.
3
) Backer-Sommervogel, Bibliotheque, T. I, col.963; Brown,
Biblioteka, str. 109.
Pod opieką i kierunkiem tak surowego a zarazem
sympatycznego ascety spędził Andrzej dwa lata. Jaki był
wzajemny stosunek tych dwu ludzi do siebie, nie wiemy.
Pewnem jest jednak, że Bartilius w instrukcjach, konferencjach
i poufnych rozmowach urabiał zasady, jakie miały Andrzejowi
przyświecać w późniejszem jego życiu zakonnem. Jako
spowiednik dodawał mu otuchy i krzepił go w walce z wadami
oraz podtrzymywał go na ciasnej ścieżce, wiodącej do
doskonałości. Pod jego przewodnictwem odprawił Andrzej,
obowiązujące w nowicjacie, miesięczne rekolekcje i niejedną
godzinę spędził z swym mistrzem na rozmowie, na temat
swych przeżyć duchowych. W myśl przepisów Instytutu
poddał Bartilius Andrzeja pewnym, zgóry określonym próbom,
w których nowicjusz miał wykazać swą zdatność do życia w
zakonie Jezuitów. Oprócz wspomnianych wyżej rekolekcyj,
przeznaczono Andrzeja do usług chorym, w którymś ze szpitali
wileńskich, bacząc jednak pilnie, by tą miesięczną posługą
samarytańską nie zaszkodził swemu zdrowiu. Następnie musiał
on odbyć żebraczą pielgrzymkę w okolicach Wilna, przyczem
nie otrzymał żadnych środków do życia. Miał je wyprosić
sobie u ludzi i w ten sposób przyzwyczaić się do niewygód,
głodu, chłodu, niewyspania, znoszenia odmowy, przykrych
uwag i nauczyć się liczyć, nie na środki materjalne, ale jedynie
na Opatrzność Boga. Nie potrzeba wspominać, że próba taka,
w czasach zacietrzewienia religijnego, odbyta wobec ludzi
nieprzychylnie, a nawet wrogo nieraz, do opływającego
rzekomo w bogactwa zakonu, nastrojonych, była ciężką,
47