Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

1
) Bembus Mateusz ks. T. J., Wizerunk szlachcica prawdziwego na
pogrzebie Andrzeja Boboli podk. kor. wystawiony, wyd. II, Wilno 1629;
Bobola Jacobus, Votum debitae gratitudinis, Cracoviae 1644; Czarnocki
Wojciech ks. T. J., Gniazdo szlacheckie, Kraków 1646, str. 2; Okolski Simon
O. P., Orbis Polonus, Cracoviae 1641, T. II, str. 78.
2
) Zachorowski, Wiek XIII, str. 287—291, 313—315, 372—385.
3
) Małecki, Studja, T. II, str. 152—153.
od którego i godło herbowe przejęło swą nazwę, jest to słowo
słowiańskie, pochodzące albo od praojca Leliwitów, Lela, jak
dowodzi Piekosiński, l ) albo od nazwy miejscowości, według
Małeckiego. Znaczenia słowa Leliwa i jego związku z godłem
herbowem wyjaśnić nie można, tembardziej, że cały szereg
nazwisk początkowo rodowych a później herbowych pochodzi
jeszcze z czasów przedhistorycznych. Ponieważ stałe godła
rodowe, czyli herby, pojawiły się u nas z końcem XIII wieku,
(na Śląsku prawdopodobnie daleko wcześniej), wobec tego
należy przypuszczać, że i Leliwa jako godło herbowe zespoliła
się z zawołaniem nie prędzej, jak na przełomie XII i XIII
wieku. 2 )
Wspomniani autorowie starają się również wyświetlić
sprawę herbu Ogniwo i wskazują na stosunek, jaki istniał
między nim a Leliwa. W zapiskach sądowych z lat 1396—
1468, podane są bliższe szczegóły, dotyczące Ogniwa:
„Klejnot Ogniwo (ognisko i krzyż) i zawołanie Lubowla”). 3 )
Zatem godłem tego herbu była kombinacja ogniwa i krzyża, a
jego zawołaniem Lubowla (Lubomla). Małecki uważa
Lubomlitów, pieczętujących się Ogniwem za bardzo stary,
szlachecki ród polski,
4 ) który niezbyt jednak się
rozpowszechnił, a nawet dość wcześnie zaginął.
273
5 ) Długosz
wspomniał o współczesnych sobie przedstawicielach
Lubomlitów na Mazowszu, 6 ) w głównem jednak dziele swem
heraldycznem, Insignia seu Clenodia Regni Poloniae, zupełnie
ich pominął. Późniejsi heraldycy o nim już nie wspominają. 7 )
Ogniwo, zdaniem Piekosińskiego, jest nazwą herbu, przyczem
nie wyklucza on możliwości, że pierwotnie było ono
zawołaniem imionowem, pochodzącem od imienia praojca
rodu, stopniowo zaś przeszło na nazwę herbu a rolę zawołania
poczęła