Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

które herezji swych progów przekroczyć nie pozwoliły. 1 )
Słuszność tego twierdzenia wykazuje też
1 ) Cichocius Gaspar, Alloquutionum Osiecensium, Cracoviae
1615, str. 151: „Quis vero Bobolarum Leliviorum fidei catholicae
propugnatorum acerrimorum pietatem non habeat perspectam et
exploratam?” etc.
świadectwo Jezuity Ignacego Chrzanowskiego, który w Łucku,
podczas procesu apostolskiego w 1730 r., powtórzył
wiadomość, jaką posiadał od bratanka Andrzeja, że rodzice
jego odznaczali się zacnością życia, przywiązaniem do wiary i
w tym duchu wychowywali Andrzeja. Ich staraniem Andrzej
już w dzieciństwie był przypuszczony do sakramentu
bierzmowania, 1 ) by pasowany na rycerza Chrystusa i
wzmocniony darami Ducha Św., mężnie wszedł na drogę
przykazań bożych i trwał na niej.
2. — Niemniej dowodem troskliwości rodziców, czy też
najbliższych krewnych, o katolickie wychowanie i
wykształcenie młodego Andrzeja jest fakt, że prawdopodobnie
w 1606 r. oddali go do szkół jezuickich. „Do którychby?” — to
pytanie, które postawił sobie już autor pierwszego polskiego
życiorysu Błogosławionego z 1745 r., rektor Kolegjum
Jezuickiego w Przemyślu, Aleksander Sobieszczański, 2 ) a na
które i dziś nie można dać odpowiedzi ostatecznej.
„Aczkolwiek tego w procesie nie wyrażono", odpowiada
Sobieszczański, „jednakże ta jest powieść, iż w
sandomierskich, jako się tam imię Jego w katalogach dawnych
studenckich, wielkiemi literami wyrażone, znajduje (co
uczeniu się Jego dalszemu i w innych szkołach nie
przeszkadza).” Ostrożna odpowiedź Sobieszczańskiego
zaciążyła na późniejszej biografji Błogosławionego.
Kształcenie się jego w Sandomierzu wzięto za pewnik i
podstawę do urabiania zupełnie dowolnej legendy. Powołując
się na wspomniane przez Sobieszczańskiego spisy uczniów
Kolegjum sandomierskiego, opowiadają niektórzy biografowie,
że Andrzej doszedł do tego stopnia doskonałości w cnotach
35