Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

procesie, jaki im zato wytoczono wobec księcia krakowskiego i
wrocławskiego, Henryka II Pobożnego, udowodniono im winę
a przysługującą im za „łotrostwo” karę śmierci, zamienił książę
na karę t. zw. główszczyzny. Ponieważ wymaganego okupu za
całość swych głów uiścić nie mogli, przeto zmuszono ich do
sprzedaży Bobolic opatowi Cystersów henrykowskich,
Bodonowi.
W ten sposób w 1239 r. „dziedzice na Bobolicach”
utracili swą ojcowiznę po wieczne czasy. Jeszcze w 1247 r.
dwaj bracia Secesław i Witosław, piszący się z Bobolic, stawili
się na kolokwjum w Lissie z wszystkimi swymi krewnymi i
wnieśli przed księcia Bolesława Rogatkę „żałobę” na
Cystersów henrykowskich o niesłuszne zagarnięcie Bobolic.
Akcja ich jednak nie odniosła skutku. Książę odsądził ich od
prawa do Bobolic, a Cystersi włączyli je w swe posiadłości, tak
że i osiedle i nazwa jego zupełnie zaginęła. Jeszcze w 1315 r.
pojawia się jeden z Bobolów na Śląsku, podkomorzy księcia
Leszka raciborskiego, nazwany w dokumencie Wacław
„Bobulca”. W latach późniejszych już Bobolów na Śląsku nie
spotykamy.
2. — W pierwszych dziesiątkach lat XIV wieku
pojawiają się oni w Małopolsce właściwej. Czołowymi ich
przedstawicielami to „comes Nicolaus dictus Bobola”, cześnik
Jadwigi, żony Władysława Łokietka i pierwszych dwu żon
Kazimierza W., oraz Jakób Bobola z Piasków. Jakób, to
ulubiona postać wszystkich heraldyków polskich. Przyczynił
się on do fundacji kościoła Wszystkich Świętych w Krakowie,
używając w tym celu dochodów ze swych posiadłości, do
jakich zalicza się powszechnie Mały i Wielki Piasek, Gadawę i
Zagajów. Pozostawał on w ścisłych związkach krwi z
potężniejącą coraz bardziej rodziną Leliwitów Tarnowskich,
panów na Melsztynie, Jarosławiu i Tarnowie. Pokrewieństwo
Bobolów z Tarnowskimi, silnie zaznaczające się jeszcze w XV
wieku, z biegiem czasu poszło w niepamięć; wskutek
rozrastania się Leliwitów i rozprzestrzeniania się ich na coraz
19