Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

sine gradu relinquatur”. Mutius Vitelleschi Provinciali Jamiołkowski Romae
6 maii 1628; Epistolae Generalium de promovendis, A. S. I. Germ. 112-I, k.
168. Kopja w Decretoriae A. R. P. N. de graduandis.
3 ) „Audivi iudicium PP. Assistentium super iis quae R. V. nuper huc
scripsit pro P. Andrea Bobola admittendo ad professionem quatuor votorum
ob insigne talentum concionandi et gubernandi. Verum cum neque R. V.
neque Consultores satis explicent quanta sit illius in concionando gratia, et in
quo se maxime prodat gubernandi facultas, necesse est ut R. V. eiusque
Consultores huc scribant, lecta prius instructione de aptis ad gubernandum in
quo potissimum praesidia quae habere putatur ad gubernandum sese prodent.
Significet etiam R. V., quibus in locis adhuc sit concionatus, quanto tempore,
quanta approbatione. Cum enim non nisi ob eximiam
Towarzystwa Jezusowego i troskę o wcielanie do klasy
profesów ludzi naprawdę zdatnych. Nieznany nam zupełnie
materjał informacyjny zebrany przez Jamiołkowskiego i
przesłany generałowi, zupełnie go zadowolił i wykazał, że
wykształcenie Boboli, oraz jego wybitne zdolności
kaznodziejskie i administracyjne nie ulegają wątpliwości i bez
reszty równoważą brak pozytywnego wyniku jego egzaminu z
całokształtu zagadnień filozoficznych i teologicznych. Uznając
tę sprawę za załatwioną pomyślnie, zwrócił Vitelleschi swe
wymagania w innym kierunku. Bobola nie był wówczas
jeszcze świętym, jako człowiek ułomny miał on swoje wady i
w postępowaniu swem, oraz obcowaniu z innymi popełniał
pewne błędy. Dobrze w tym względzie poinformowany
Vitelleschi, polecił prowincjałowi poważnie wytknąć
Andrzejowi wszystkie jego ujemne właściwości i zachęcić go
do pracy nad ich usunięciem. „A jeśli na tem polu, zdaniem
Waszej Wielebności i konsultorów, nastąpi stosowna poprawa,
proszę nas znów zawiadomić. Wówczas zdecydujemy
wreszcie, czy ma on być dopuszczony do profesji czterech
ślubów.” 1 )
Błędem, o który przedewszystkiem chodziło, było
wrodzone Andrzejowi usposobienie choleryczne,
przejawiające się na zewnątrz w pewnym uporze, z jakim
trzymał się swego zdania, a zwłaszcza w skłonności do
nagłych wybuchów niecierpliwości. Dla tej właśnie wady,
uznał go w 1628 r. prepozyt Nowacki, za niezdatnego do
82